Zaintrygował mnie tytuł, więc zaczęłam czytać. Zacznę od drugiego akapitu - pomysł wydał mi się całkiem niezły, smutną historię dziecka czytało się płynnie, zakończenie mi się podobało, pomimo kilku może małych nieścisłości stylistycznych. Początek opowiadania wygląda trochę gorzej. Unikałabym sformuowań typu "ciemniejsze niż czerń" etc. bo niestety, ale zamiast dodawać klimatu, wywołują u czytelnika chichot, przypominając rozmaite blogi pisane przez emo-nastolatki jeżdżące na gotyckie konwenty.
Ogólnie, nieco za dużo kwiecistości w opisach tytułowej pani, miało być zapewne mrocznie i groźnie, a wyszło blogaskowo. Ale jak mówiłam, druga połowa się polepsza, a cały pomysł bardzo fajny.
Sam pomysł dość ciekawy, ale po pierwsze jak dla mnie bardzo łopatologiczny. Osobiście wolę więcej dwuznaczności, ale znam sporo osób, którym właśnie bezpośredniość bardziej odpowiada.
A po drugie tekst w domyśle miał być klimatyczny - wyszedł niestety klimaciarski. Wiele z, w domyśle, wzbudzających niepokój określeń we mnie wzbudziło co najwyżej wzruszenie ramionami albo, co gorsze, rozbawienie. Tak było z np. "przerażająco pociągłą twarzą". Niby wiem, co autorka miała na myśli, ale taka zbitka określeń jest niemal komiczna. A chyba nie o to chodziło.
Moja rada? Popracować nad powściągliwością opisów. Czasami po prostu mniej znaczy więcej. Życzę weny i większej ilości tekstów, bo potencjał jest.
opowiadanie
Zaintrygował mnie tytuł, więc zaczęłam czytać. Zacznę od drugiego akapitu - pomysł wydał mi się całkiem niezły, smutną historię dziecka czytało się płynnie, zakończenie mi się podobało, pomimo kilku może małych nieścisłości stylistycznych. Początek opowiadania wygląda trochę gorzej. Unikałabym sformuowań typu "ciemniejsze niż czerń" etc. bo niestety, ale zamiast dodawać klimatu, wywołują u czytelnika chichot, przypominając rozmaite blogi pisane przez emo-nastolatki jeżdżące na gotyckie konwenty.
Ogólnie, nieco za dużo kwiecistości w opisach tytułowej pani, miało być zapewne mrocznie i groźnie, a wyszło blogaskowo. Ale jak mówiłam, druga połowa się polepsza, a cały pomysł bardzo fajny.
Sam pomysł dość ciekawy, ale po pierwsze jak dla mnie bardzo łopatologiczny. Osobiście wolę więcej dwuznaczności, ale znam sporo osób, którym właśnie bezpośredniość bardziej odpowiada.
A po drugie tekst w domyśle miał być klimatyczny - wyszedł niestety klimaciarski. Wiele z, w domyśle, wzbudzających niepokój określeń we mnie wzbudziło co najwyżej wzruszenie ramionami albo, co gorsze, rozbawienie. Tak było z np. "przerażająco pociągłą twarzą". Niby wiem, co autorka miała na myśli, ale taka zbitka określeń jest niemal komiczna. A chyba nie o to chodziło.
Moja rada? Popracować nad powściągliwością opisów. Czasami po prostu mniej znaczy więcej. Życzę weny i większej ilości tekstów, bo potencjał jest.