Tanuki-Czytelnia

Ze współlokatorkami to jest tak, że nigdy właściwie do końca nie wiadomo. Dajesz, powiedzmy, ogłoszenie na uczelni, że chcesz wynająć mieszkanie z kimś, kto nie pali i jest mniej więcej w twoim wieku. Masz dużą tolerancję dla ludzi, tego akurat jesteś pewna; przecierpisz nawet cudzy zwyczaj wyjadania łyżką nutelli ze słoika albo uczulenie na koty. Z góry zakładasz, że wszystkie dziwaczne typy zostaną odrzucone po pierwszej rozmowie. Bo typ dziwaczny, wiadomo: widać od razu. A nawet jeżeli nie widać, dziwność niewątpliwie wyjdzie na jaw, jeśli tylko pociągniesz przyszłą współlokatorkę za język.

I tutaj popełniasz pierwszy i największy błąd. Rzeczywistość jest mianowicie podstępna, złośliwa i lubi robić głupie dowcipy. Otóż, podkreślę to z całą stanowczością, nie ma normalnych sublokatorek. Najpóźniej po miesiącu wspólnego mieszkania, kiedy to obydwie oswajacie się ze sobą na tyle, aby nie kontrolować bez przerwy własnego zachowania, wychodzą na jaw osobiste bziki twojej współmieszkanki. To może być coś tak niewinnego i denerwującego zarazem jak chorobliwa mania sprzątania, czy też skłonność do okupowania godzinami łazienki. Istnieje jednak całkiem spore prawdopodobieństwo, że trafi się coś znacznie ciekawszego. Lokatorka może być wojującą feministką, nieuleczalną wielbicielką japońskich komiksów, niespełnionym muzykiem (Boże broń!), kleptomanką, nimfomanką, lunatyczką albo nawet facetem; możliwości są nieograniczone.

Może się też zdarzyć tak, że dostaniesz lokatorkę idealną: cichą, spokojną, zgodną i bez żadnych szczególnych odchyleń na tle czegokolwiek. W takim wypadku przygotuj się na to, że w ciągu następnych dwóch miesięcy ta wspaniała dziewczyna zostanie Świadkiem Jehowy, przyniesie tarantulę w słoiku, znajdzie sobie chłopaka, który uważa się za wampira, lub coś w tym guście; generalnie, zdziwaczeje na twoich oczach. I wtedy naprawdę, ale to naprawdę zaczynasz już się zastanawiać - czy ty przyciągasz takie typy, czy po prostu je tworzysz.

Alicja od początku nie sprawiała wrażenia normalnej. Studiowała przecież na ASP, a po takich ludziach można spodziewać się wszystkiego. Byłam jednak przekonana, że nie trafię gorzej niż za ostatnim razem. Poprzednia lokatorka okazała się być dobrze zamaskowanym patologicznym kłamcą ze skłonnościami do mitomanii. Napsuła mi sporo krwi zanim zorientowałam się, że jej rewelacje na temat mojego najbliższego towarzystwa były po prostu sprytnie zmyślone. Naprawdę, nie miałam pojęcia, że można umieć tak kłamać... Ale wracajmy do rzeczy.

W przypadku Alicji wyszłam z założenia, że skoro wszystkie lokatorki są szurnięte, zgodzę się na taką, u której to widać na pierwszy rzut oka. Wtedy przynajmniej uniknę przykrych niespodzianek.

To tylko z pozoru brzmi nielogicznie. Jeśli zastanowisz się dłużej, przyznasz mi rację.

W swoim wariactwie artyści są z reguły nieszkodliwi. To egoistyczne stworzenia, przepełnione narcyzmem po czubki swoich natchnionych głów. Wystarczy chwalić ich dzieła rozsądnie często, aby zapewnić sobie ich szczerą i dozgonną przyjaźń. Alicja nie należała do wyjątków.

Prawie natychmiast przeistoczyła swój pokój w pracownię malarską. Wynajęłyśmy mieszkanie w przedwojennej kamienicy, więc na metraż nie można było się skarżyć; mimo to połowa mebli została przeniesiona do mnie. Nie miałam nic przeciwko temu. Z natury jestem kolekcjonerką gratów i gdyby nie decyzja Alicji, sama zapełniłabym pokój niepotrzebnymi sprzętami w ciągu następnych kilku miesięcy. Taki już mam styl.

Wystrój pokoju w wykonaniu Alicji też miał swoją unikalną specyfikę. Sztalugi stały na honorowym miejscu; dookoła pełno było farbek, pasteli, ołówków, teczek z rysunkami, słoików pełnych kolorowego piasku i tym podobnych drobiazgów, rozrzuconych po kątach w losowy sposób. Trzeba było patrzeć pod nogi, żeby niczego nie nadepnąć. Kilkakrotnie udało mi się wycisnąć farbę z tubki na podłogę. Całe szczęście, moja współlokatorka miała przynajmniej tyle rozumu, aby chronić klepkę folią.

O tak, mieszkanie z Alicją miało swoje uroki. I gdyby nie został przekroczony pewien próg niesamowitości... Ale o tym później.

Od początku różniłyśmy się od siebie jak dzień i noc. Ja jestem szarą, biblioteczną myszką w okularach, mało towarzyską i niezbyt atrakcyjną, zawsze odzianą bardzo praktycznie i bardzo nijako. Nie, nie próbuj zaprzeczać przez grzeczność; mam w domu lustro. Cóż na to poradzę, że wolę książki niż ludzi. Książki nie hałasują i nie narzucają się ze swoimi sprawami. Nie trzeba się dla nich malować, i co więcej, żadna z nich nie obudzi cię rano, wołając jeść.

Alicja wyglądała jak wielki, pastelowy motyl. Była wysoka, smukła i owijała się niewiarygodnymi ilościami wielobarwnego materiału. Dla niej spodnie nie liczyły się, jeżeli każda z nogawek nie osiągała przynajmniej szerokości spódnicy, natomiast bluzki przeważnie przypominały sukienki. Wokół niej zawsze powiewały jakieś szale, apaszki, szarfy i sznurki z węzełkami. Kto inny byłby po prostu śmieszny, ale jej było w tym, o dziwo, ładnie. Najwidoczniej instynkt artystyczny podpowiadał jej, jak dobierać kolory i fasony.

Wydawała się być nieco roztrzepana; przyglądała się światu charakterystycznie rozmaślonym spojrzeniem i często wpadała na różne przedmioty, przez co z początku podejrzewałam ją o sporą, nieskorygowaną krótkowzroczność. Szybko zorientowałam się, że Alicja, co prawda oczy ma doskonałe, ale za to jej mózg interpretuje bodźce wzrokowe w sposób czysto subiektywny. Mówiąc krótko, doszłam do wniosku, że moja współlokatorka żyje w nieco innym świecie.

Prawdopodobnie z jej punktu widzenia to, co zdarzyło się później, było całkiem naturalne.

Gdzieś w połowie października Alicja wybrała temat licencjatu. Przez całą sobotę przemeblowywała pokój, aby przygotować go do pracy. Generalnie sprowadzało się to do przesunięcia regału spod ścianki działowej oraz sprytnego poutykania poszczególnych elementów po kątach. Następnie, przy mojej wydatnej pomocy, rozpięła na ścianie wielkie płótno. Zapowiadało się interesująco.

Przez następnych kilka miesięcy miałam okazję obserwować, jak na ścianie w pokoju obok powstaje arcydzieło. Alicja była w swoim żywiole. Natchnienie nieomal parowało jej uszami. Urywała się z zajęć i natychmiast biegła do płótna. Pracowała nieraz do drugiej nad ranem, a potem przez cały dzień zachowywała się jak zombie. Kiedy skończyła już wstępny zarys obrazu, przyhamowała odrobinę; nawet ona miała swoją granicę wytrzymałości, a przecież trzeba było jeszcze pozaliczać fakultety.

Już na tym etapie obraz przedstawiał się imponująco. Nie znam się zbytnio na malarstwie, ale wierz mi, to nie było jedno z tych oszukańczych dziełek typu trzy kreski i kropka, nie, żadnego wciskania kitu odbiorcy. Prawdę mówiąc, nie wierzyłam wcześniej, że Alicja jest w stanie stworzyć coś podobnego. Widziałam jej rysunki oraz mniejsze obrazy; były niezłe, ale projekt na ścianie zapowiadał zupełnie nową jakość.

Moja współlokatorka kreowała na płótnie całkiem inną rzeczywistość. To była prawdziwa kraina czarów, cały fantastyczny świat. Przypominał wielką ilustrację do książki z bajkami, z tym, że bogatszą i znacznie bardziej żywą. Znajdowały się tam takie gatunki roślin i zwierząt, jakie nigdy nie występowały i nie będą występować w przyrodzie; zarówno mitologiczne jak i od początku do końca wymyślone przez Alicję. Jej wyobraźnia nie miała granic.

Na tej wielkiej przestrzeni rozgrywały się dziesiątki historii. Egzotyczni wojownicy toczyli bitwy z fantastycznymi monstrami, podróżnicy przemierzali dżunglę, młode, pierzaste smoki uczyły się fruwać. Z każdym dniem dochodził jakiś nowy element, dżungla nabierała wyrazistości, baśniowe stwory stawały się coraz bardziej prawdziwe. Alicja spędzała wieczory przy płótnie, kompletnie zatopiona w swojej pracy. Dłonie miała teraz stale poplamione farbami, przez co spora część sprzętów w mieszkaniu padła ofiarą epidemii kolorowych ciapek.

Nie zwracałam na to szczególnej uwagi. Zbliżała się sesja egzaminacyjna, w księgarni pokazało się kilka długo wyczekiwanych przeze mnie pozycji; poza tym miałam także inne sprawy na głowie. Cały ten twórczy burdel był mi jak najzupełniej obojętny. Jak dla mnie, Alicja mogłaby nawet pomalować kuchenkę w paski. Dopóki siedziała cicho w swoim pokoju, nic a nic mnie to nie obchodziło.

Zapewne właśnie dlatego zorientowałam się tak późno.

Zaczęło się od tego głupiego kwiatka. Wracam sobie spokojnie do domu, siadam przed komputerem, patrzę, a tu z klawiatury, spomiędzy klawiszy funkcyjnych, wyrasta sobie kwiatek. Z początku myślałam, że ścięty i wetknięty. Złapałam więc i pociągnęłam z werwą. Wyszedł z korzonkami.

Prawdę mówiąc, byłam bardziej wkurzona niż zdumiona. Wiesz, że wychowałam się na fantastyce. Bardzo trudno mnie zdziwić, za to łatwo zirytować, zwłaszcza jeśli ktoś bez pytania pakuje się na moje terytorium z butami. Albo z kwiatkami, wszystko jedno.

Jakoś nie uwierzyłam, żeby wyrósł tam naturalnie. To prawda, że ostatni raz czyściłam klawiaturę przed potopem i że mogła już uzbierać się tam naturalna gleba. Ale nasionka? Samorództwo jakieś, czy co? Poza tym, widziałam mój komputer we wczesnych godzinach porannych. Cholerstwo musiałoby szybko wyrastać.

Przyjrzałam się okazowi bardzo uważnie. Nie znam się zanadto na botanice, ale to zielsko nie było do niczego podobne. Ostatecznie może trochę do dmuchawca, jeśli pominiemy jadowicie fioletowy kolorek i żółte pręciki wystające ponad warstwę puchu. Powąchałam. Pachniał porzeczkami i mydłem. Urwałam łodyżkę. Ze środka pociekło coś pomarańczowego. Pomazałam tym po kartce; nie odważyłam się dotknąć. Przecież świństwo mogło być trujące.

Konsystencja cieczy coś mi jednak przypominała. Zastanowiłam się chwilę, po czym mnie olśniło.

Farba olejna.

Kto inny zareagowałby zapewne szokiem i skrajnym niedowierzaniem. Ale nie ja. Już jakiś czas temu przedawkowałam grozę za sprawą poprzednich współlokatorek. Gdybym nawet znalazła Alicję uprawiającą seks z Vladem Draculą, w pierwszej kolejności złapałabym za coś ciężkiego (umowa jest umową, żadnych gachów w mieszkaniu) i dopiero potem zaczęłabym się dziwić.

No do jasnej piekielnej Anielki, pomyślałam sobie. Wróci artystka, oberwie taki chrzest, że jej do dnia sądnego wystarczy. Ładnie to tak bawić się w czarodziejski ołówek na mojej klawiaturze? Niech sobie nawet smoki hoduje, ja jej nie bronię, ale w swoim, kurka, pokoju!

Rozejrzałam się dookoła z uwagą drapieżnika patrolującego terytorium. Znalazłam jeszcze dwa kretyńskie kwiatki w okolicy regału; wyrwałam obydwa. A ponieważ się rozpędziłam, poszłam wyplewić też resztę mieszkania.

Kiedy Alicja wróciła godzinę później, z kamienną miną wręczyłam jej wazon pełen tych idiotycznych fioletowych dmuchawców.

- Co to? - zapytała z głupia frant. - O, kwiatki. Ładne...

- Jeden rósł na mojej klawiaturze. - poinformowałam ją uprzejmie. - Mojej. Klawiaturze. Czy coś ci to mówi?

- Nie. Skąd one się tutaj wzięły? - Mina Alicji wyrażała błogą niewinność i całkowite niezrozumienie.

- Jak nie poznajesz własnego dzieła, to lepiej od razu przejdź na emeryturę, bo najwyraźniej już teraz, w młodym wieku, trafia cię skleroza.

- Ty, faktycznie malowałam takie - zastanowiła się artystka. - Ale na obrazie przecież... nieżywe...

- I niech tak lepiej zostanie - poradziłam jej uprzejmie. - Nie wiem, jak je wywołałaś, i nie chcę tego wiedzieć. Zaręczam, że jeśli ponownie wyrośnie mi tutaj jakieś zielsko, to ktoś inny jeszcze będzie nieżywy oprócz kwiatków.

Dla podkreślenia efektu wypowiedzi popatrzyłam jej prosto w oczy. I wtedy znowu zauważyłam coś dziwnego. Nie, nie kwiatek.

- Alicja, powiedz ty mi, od kiedy nosisz kontakty?

- Ja noszę kontakty? - zdumiała się moja współlokatorka. - Nie noszę kontaktów. A... O to ci chodzi... Bardzo widać?

Gwoli wyjaśnienia, oczy Alicji do tej pory były po prostu szare. Teraz dostrzegłam, że jej tęczówki przybrały złotawy odcień. Zmiana musiała być stopniowa i zapewne dlatego wcześniej nie zwróciłam uwagi. Poza tym przecież nie rozpoczynam dnia od gapienia się Alicji w ślepia. Urodziwa jest, nie przeczę, ale ja nie gustuję w swojej własnej płci.

- Nie bardzo. Nieważne - mruknęłam opryskliwie. - Idę. Muszę pisać referat. I pamiętaj: żadnych kwiatków.

- Postaram się - obiecała Alicja.

Przez następny tydzień faktycznie był spokój. Skończyłam referat, zaliczyłam sesję i weszłam w błogi stan celebrowania ferii zimowych. Alicja nadal siedziała przy obrazie i nie pozwalała nikomu wchodzić do pokoju. Podobno dzieło było już na ukończeniu. Ciekawiło mnie bardzo, co z tego wyjdzie.

No i w końcu wyszło.

Obudziłam się rano, czując, że coś ciężkiego, ciepłego i miękkiego leży mi na nogach. Z początku pomyślałam, że to kot. A potem przyszło mi do głowy, że nie mamy tutaj kota.

Otworzyłam oczy i przeżyłam lekki wstrząs. Na kołdrze leżało sobie pierzaste smoczę w kolorze zielono-złotym i wpatrywało się we mnie wielkimi, zielonymi, słodkimi ślepiami. Dostałam czkawki. Smoczątko kichnęło niewinnie, a potem ulało mi na kołdrę jak jakieś przerośnięte niemowlę.

Wrzasnęłam dziko i zerwałam się z łóżka, gwałtownie zrzucając przy tym smoka. Zapiszczał w głośnym proteście. Hardo postanowiłam nie zwracać na niego uwagi i czym prędzej wybiegłam z pokoju. Instynkt kierował mnie do kuchni w poszukiwaniu życiodajnego płynu trzeźwiącego, czyli kawy.

Zatrzymałam się tuż za drzwiami. To, co zobaczyłam, skłoniło mnie do wypowiedzenia dużej ilości bardzo nieparlamentarnych słów.

Całe mieszkanie przeistoczyło się w bajkową tropikalną dżunglę. Z mebli zwisały liany i pnącza, pod ścianami bujnie rozkrzewiły się wielobarwne rośliny. Wyglądały tak obco, jakby przeszczepiono je z odległej galaktyki. Storczykopodobne kwiaty, które wyrosły ze stojaka na parasole, właśnie próbowały zeżreć mój płaszcz. Na szafie w przedpokoju dostrzegłam coś w rodzaju archeopteryksa, po podłodze biegały pomarańczowe gryzonie, a w legowisku pod stołem siedziały dwa małe smoki i iskały się z purpurowych pcheł. Ze wszystkich chaotycznych i bezsensownych myśli, jakie krążyły mi po głowie, tylko jednej udało przebić się na pierwszy plan mojej świadomości.

- Alicja! - huknęłam gromko. - Co ja ci mówiłam o cholernych kwiatkach?!

Artystka wyjrzała ze swojego pokoju. Oczy miała już całkiem złote, a na jej twarzy malował się wyraz matczynego zadowolenia.

- Obraz skończyłam - oznajmiła radośnie. - Chcesz zobaczyć?

Chciałam. Chciałam wiedzieć, jaki zwichrowany talent mógł stworzyć coś takiego. Chciałam przekonać się na własne oczy, jak wygląda obraz, skoro mieszkanie zamieniło się w dżunglę z Jumanji. Poza tym miałam ochotę zamordować tę babę, ale to mogło poczekać.

Posłusznie weszłam do środka i przez dłuższą chwilę kontemplowałam dzieło.

Zaklęta szafa, która prowadziła do Narni, odznaczała się dyskrecją i subtelnością. Obraz Alicji był wrotami do innego świata w całkiem oczywisty sposób. Transformacja pokoju dokonała się już w pełni. Trudno w ogóle było dostrzec, że znajdowałam się w zamkniętym pomieszczeniu, wyposażonym w cztery ściany i sufit. Bujna roślinność niemal całkowicie zasłoniła tynki oraz większość mebli. Sztalugi wrosły w podłogę i ukorzeniły się w niej na dobre, natomiast łóżko przeistoczyło się w posłanie z pnączy. Wytatuowani wojownicy machali do mnie z obrazu. Ciekawe, czy wpadną do nas na herbatę, pomyślałam mimowolnie.

- No i jak? - zapytała Alicja.

- Brak mi słów - przyznałam szczerze. Wolałam nie zastanawiać się nad tym, czy wśród miejscowej fauny znajdują się takie stworzenia, które żrą książki.

Wszystko to samo z siebie mogło przyprawić o utratę zmysłów. Ale następne słowa Alicji spowodowały, że przeżyłam traumę.

- Jeszcze ci tego nie mówiłam, ale to wszystko dzięki tobie - rzekła artystka, a ja popatrzyłam na nią z niedowierzaniem. O co tym razem chodzi? Czyżbym sama w jakiś nieodgadniony sposób napędzała machinę, która przeobraża moje lokatorki w obcych z innej planety? Bez przesady, chyba nie jestem aż takim oryginałem.

- Zainspirowałaś mnie - wyjaśniła tymczasem Alicja z pełną powagą. - Tym esejem o światach równoległych, który dostałam do przeczytania.

Upłynęła dłuższa chwila zanim skojarzyłam, jaki esej ma na myśli. Rzeczywiście, popełniłam coś takiego parę miesięcy temu. Pisałam tę pracę na ostatnią chwilę, na kolanie. Nie chciało mi się zbierać materiałów i w efekcie referat należało zakwalifikować jako czystą fantastykę. Pokazałam go Alicji, żeby wyłapała mi ortografy. Mimo zamiłowania do książek, jestem nieuleczalną dysortograficzką, a wtedy akurat komputer był w naprawie.

Wszyscy popełniamy błędy. Ja na przykład nie złapałam w tym momencie Alicji za rękę i nie powstrzymałam jej przed ostatecznym krokiem. Za bardzo namieszała mi w głowie. Stałam jak ten kołek i zastanawiałam się, czy powinnam zacząć uważać się za żeński odpowiednik doktora Frankensteina. Wyglądało na to, że niechcący stworzyłam potwora.

Nie zareagowałam w porę, kiedy artystka zbliżyła się do obrazu. A potem zwyczajnie, płynnie i bez wysiłku przeszła na drugą stronę. Do swojego świata.

Oprzytomniałam po fakcie.

- Alicja! - zawołałam i dopadłam do ściany. Próbowałam pójść jej śladem, ale nie zadziałało; pod opuszkami palców czułam tylko wilgotne płótno. - Wracaj! Wracaj tu natychmiast! Na litość boską, kto zapłaci czynsz?!

Do dziś nie rozwiązałam owego palącego problemu. Alicja znikła w innym świecie tydzień temu, zostawiając mnie z całym tym bałaganem w mieszkaniu. Prawdę powiedziawszy, zwierzęta nie sprawiają szczególnych kłopotów. Przekonały się już, kto jest dominującym drapieżnikiem w ekosystemie. Czasami nad ranem budzą mnie natrętne smoki. Na szczęście nie dostałam na nie uczulenia.

Możesz potraktować moją opowieść jako ostrzeżenie. Bo widzisz - zawsze trzeba mieć się na baczności. Nie znasz dnia ani godziny. Tak naprawdę nigdy nie wiadomo, kiedy, gdzie i z jakiej przyczyny staniesz się dla kogoś muzą.

A efekty mogą być całkowicie nieprzewidywalne.

Aleksandra "Ina" Janusz