Tanuki-Czytelnia

Płomyki świec tańczyły wokół Anny, rzucając słabe światło na skromną, chociaż gustownie urządzoną sypialnię. Jej oczy nie były zdolne widzieć wyraźnie przy niestałej, migającej nieustannie poświacie ale i tak znała każdy kąt na pamięć. Nie potrzebowała świec. To on zawsze się upierał żeby je zapalać. Dla niej. Właściwie ozdobne świeczniki i duże lustro na toaletce wykonane w ekstrawaganckim stylu nie pasowały do prostych drewnianych mebli i malowanych na biało ścian, ale mimo to lubiła siedzieć na krześle i udawać bohaterkę starych romansów. Dziś to wszystko budzi śmieszność. Sama Anna miała ochotę się śmiać z kobiety, która co noc czesała swoje długie włosy jedynie przy blasku świec, patrzącej w lustro, mimo, że nic nie widzi. Ale wtedy on podchodził i gładził jej szyję swoimi zimnymi dłońmi, a ona uśmiechała się do niego, a może do własnego odbicia. Co z tego, że jestem śmieszna, myślała. Jestem szczęśliwa i to wystarczy, mnie egoistce. Ten rytuał trwał już od tak dawna, że zapomnieli o tych nocach w życiu, które w całości przespali. Lustro, świece, on i ona.

Noc była ciepła, okno zostało otwarte. Wiatr delikatnie poruszał zasłonami. Przez chwilę zdawało się, że osłabł, a potem zerwał się gwałtownie, wpadł do pokoju i jednym podmuchem zgasił wszystkie świece. Do pokoju wlało się światło księżyca. Jego oczom to wystarczyło, ale rozejrzał się nerwowo i nieco mocniej objął dłońmi szyję Anny, jakby martwiąc się, że ta się przestraszy. Ona nadal siedziała przesuwając szczotką po lśniących pasmach włosów. Księżyc oświetlał lepiej niż te wątłe płomyczki. Jej słabe oczy powoli przyzwyczajały się do ciemności. Pierwszy raz od bardzo długiego czasu była w stanie dostrzec swoje odbicie. Swoje i jego. Nikt nie dawał mu więcej niż dwadzieścia lat. Gładka, blada skóra i oczy w kolorze mahoniu. A jednak uśmiech na jego twarzy zdawał się tak smutny jakby tu i teraz stojąc przy niej odczuwał każde ciążące na nim stulecie. Ona wręcz przeciwnie. Próbowała uśmiechać się jak bohaterka romansów, niedostępna i dystyngowana, próbowała nawet śmiać się z siebie, ale zawsze zachowywała ten sam wyraz twarzy, spokoju i szczęścia, który on oglądał co noc w zwierciadle. Odłożyła szczotkę na toaletkę i odgarnęła z szyi srebrne włosy. Jego spojrzenie z każdym dniem, rokiem i stuleciem robiło się smutniejsze, a jego uśmiech coraz mniej wyraźny. Tak starzeją się jemu podobni. Na duszy. Anna nie zmieniała się nigdy. Zawsze ta sama błogość malowała się na jej ustach, kiedy szczotkowała swoje najpierw karmelowe, a teraz zupełnie już siwe włosy. Dwudziestolatka, czterdziestolatka, siedemdziesięciolatka, zawsze pozostała tą samą Anną, którą pokochał. Ludzką.