Tanuki-Czytelnia

- I wtedy nas pogryzł.

- CO?!

- Słowo Śmierciożercy.

- Słowo Aurorki.

- Wściekł się, wilkołak porąbany, i pogryzł nas.

- A nic takiego nie robiliśmy przecież! Przecież my nawet się nie lubimy, prawda, Sever?

- Ja ciebie nawet nie toleruję, Tonks. Jak mógłbym tolerować kobietę, która dobrowolnie nosi różowe włosy?! Chodzę z tobą czasem na piwo, żeby się samoudręczać. A może nawet samookaleczać psychicznie. Jestem draniem i zasłużyłem na gehennę. Jesteś moją gehenną.

- Widzi pan, Dyrektorze, ja niewinna, a Sev się samo -o -o- - no, samootentegowywał moimi różowymi włosami. W całkiem przyzwoitej knajpce na Nokturnie. I piliśmy tylko piwo. I może jeszcze coś, ale niedużo.

- I tym niedużym się tak upiliście?

- Niee...

- Wypiliśmy u mnie w gabinecie szklaneczkę dla kurażu.

- Czyżbyś, Severusie, poczęstował Tonks swoją cenną skarabeuszówką?

- Jak się umartwiać, to na całego...

- Masz go. Ja przynajmniej mam szczytne cele. Pragnę wnieść w twoje nietoperze życie odrobinę światła! Ludzkiego ciepła! Śmiechu i kolorów! Jumpa-pa! I akurat Remmy powinien to zrozumieć!!

- No, to już za późno... Po tym, jak przegalopował przez Nokturn i wpadł do knajpy z pianą na...

- TWARZY.

- Niech ci będzie, że twarzy. I po tym, jak się na nas rzucił z tymi wilkołaczymi kłami, to już grubo za późno na zrozumienie. Cud, że zdołaliśmy go obezwładnić. Dobrze, że na Nokturnie niełatwo posiać panikę.

- Ano... Biedny Remmy, nigdy go takim nie widziałam, szalał jak dzika bestia... Chlip.

- Może dlatego, że jest dziką bestią. Tonks, jesteś moją gehenną, spędzanie z tobą czasu to godne nękanie duszy łaknącej kary za grzechy młodości, a twój zazdrosny wilczek jest stosownym dodatkiem do całości. Czuję się dziś tak samoicudzoudręczony, że chyba znów położę się do trumny.

- A niedoczekanie twoje! Jeszcze wniosę w twoje życie promienną radość. Dyrektorze, zabieram Seva. Nawrócę go zaraz na epikureizm. Zamknęliśmy Remmy’ego gdzieś po drodze... Biedaczek. Ale my naprawdę nie robiliśmy nic złego. Ja zbyt niewinna, a Sev zbyt paranoidalny. I wcale się nie lubimy.

*************

Sala wejściowa Hogwartu

- Profesor Snape, taka jedna pani z włosami koloru poziomek i - ekhemm - kogoś podobno prowadzili. Musieli tędy przechodzić. Jakieś - no, powiedzmy, trzy kwadranse temu. Na pewno ich nie widziałeś?

- Nie, panie Dyrektorze, a tkwię tu od trzech godzin. Profesor McGonagall wlepiła dziś połowie grupy szlabany. Mnie się i tak udało, że dostałem tylko zbroję do polerowania. Widać mój karaluch wystarczająco przypominał padalca.

- A cóż to droga Minerwa taka ostra dzisiaj?

- Ja nie wiem, panie Dyrektorze, odbierała tylko punkty, dawała szlabany i mamrotała pod nosem, że ktoś tam się znowu szlaja po Nokturnie z różowowłosą smarkulą, a ona się musi sama męczyć nad harmonogramem.

- Zazdrość straszna rzecz... Cieszcie się, że was nie pogryzła.

- Profesor McGonagall?! Ale... Co to pan mówił o włosach koloru poziomek?

- Ekhmmm... Obliviate...

*************

Lochy

- Bo widzisz, ty się nie umiesz cieszyć życiem.

- Bo życie jest do rzyci.

- ...

- Co?

- Sev. Z tobą źle. Ty się wyrażasz.

- Widzisz, do czego mnie doprowadziłaś, Dalilo? Przez ciebie się upodliłem. Poobgryzał mnie parszywy wilkołak. Obślinił mnie. A teraz się wyrażam ordynarnie przy bądź co bądź kobiecie. Wątpliwej, ale jednak. Eeeeej!

- Dam ja ci wątpliwą! Już ja ci pokażę! Teraz to cię nawet twoja rura aluminiowa nie uratuje! Już ja cię tak znokautuję moją kobiecością, że wzlecisz na łono Merlina! Aaauć!

- Aeeej! Nie demoluj mi gabinetu! Moje ustawione w porządku alfabetycznym i według wielkości woluminy! Moje ustawione według odcieni czarnych okładek skrypty z Eliksirów Zmiennoskładowych! Zwaliłaś półkę!

- Ała! Moja obolała głowa na którą zleciały twoje głupawe książki! I ty! Potknęłam się o ten cholerny kuferek! I patrz, jak my teraz wyglądamy!

- Ja nie chcę tego oglądać. Są granice samoudręczenia. Półka zwalona, książki walają się gdzie je los rzucił, mnie los rzucił na twoje łono zamiast na Merlina, i ja mam cieszyć się życiem? Przez ciebie, Pandoro, zostałem człowiekiem upadłym.

- Pandoro?! Pandoro?! Żadnych puszek ci nie deflorowałam.

- Ale biurko się otwarło.

- A co tam masz?

- Więcej skarabeuszówki.

- A, dawaj.

- A, co mi tam.

*************

Gabinet wicedyrektora Hogwartu

- I wtedy, wyobraź sobie Minerwo, wpadł tam Remus Lupin i zrobił im scenę zazdrości.

- ... ... Żartujesz, Albusie.

- Właściwie, to spore niedomówienie... powiem raz jeszcze: i wtedy wpadł tam spieniony wilkołak i pogryzł oboje.

- CO?!

- Tak się kończy szaleńcza zazdrość... Zwłaszcza bezpodstawna...

- Bezpodstawna?! Bezpodstawna?! A cóż ty możesz o tym wiedzieć, Albusie?! Cóż możesz wiedzieć, co przeżywał biedny Remus?!

- Aaa... Co przeżywał?

- MĘKI!!

- Ja nadal nie rozumiem. Co ma picie piwa przez Severusa i Tonks do mąk Remusa?

- Picie piwa! Albusie, nigdy nie pojmę, jak przy swoim ogromnym doświadczeniu możesz być wciąż tak naiwny.

- No, sami się przyznali, że była i Ognista...

- Albusie! Ty sobie kpisz, a to wcale nie jest zabawne.

- Remus wpadający do piwiarni i rzucający się na nich z zębami też nie był zabawny, Minerwo. Oni są na razie dość wstawieni, żeby się tym nie przejmować. Ale zaczną.

- No, cóż, ja uważam, że może co poniektórym to wyjdzie na zdrowie!

- Minerwo.

- ...

- Jak sobie chcesz. Nie będę więcej obliwiatował zbyt wiele kojarzących świadków powrotów Severusa z "różowowłosą smarkulą"...

- Aaa... Albusie... Co ty mi sugerujesz?!

- Nic, zupełnie... Ten gryzie, ta rozstawia uczniów po kątach, a Severus i Tonks chodzą sobie tylko... Znaczy, bywają sobie tylko czasem na piwie i wymianach poglądów.

- Ja mu nie bronię chodzić na piwo! Chodziło mi tylko o harmonogram! I w ogóle, Albusie, mógłbyś coś zrobić, to jest naprawdę nie w porządku.

- Minerwo... Tak w ogóle, to przyszedłem, żeby zapytać, czy nie wiesz, gdzie mogli zamknąć Remusa, kiedy przyszli. Bo nie pamiętają.

- Jak znam Severusa, to w jakimś lochu.

- I dlatego Severus chodzi na piwo z Tonks, a nie z tobą. We własnym, cennym lochu by zamykał - a fe - wilkołaka?!

*************

Lochy

- No wiem. Jesteś Śmierciożercą. Belfrem w dodatku. Mieszkasz w lochach. Nie masz chomika. A twoje włosy zawsze wyglądają, jakby ci ten twój osławiony ślizgoński spryt nie mógł się pomieścić i wyciekał z głowy na zewnątrz olejem. Ale to jeszcze nie powód, żeby nie cieszyć się życiem!!! Chodź no tu.

- Tonks. Jesteś jak włosiennica na moje nagie ciało. Jak rózga i bicz...

- Jeszcze pewnie jak pejcz?

- Milcz, puchu marny, jak bicz biczownika powiadam. Leżę w trumnie z butelką ognistej, a ty mi każesz wstać. Samoudręczenie w szczytowej formie. Zdobywam z tobą szczyty samoudręczenia. Ale czy naprawdę muszę do tego wstawać?

- Wbrew pozorom do zdobywania szczytów wcale nie trzeba wstawać. Nie wierz propagandzie Mugoli. Zawsze wolałam leżankową aportację... A chciałam tylko powąchać twoje włosy. Mogę sama wstać... O. I widzisz. Wcale nie czuć ich olejem. To czemu ty się martwisz?!

- A czemu mam się cieszyć?

- Bo życie jest pięęeękne! Sever! Rozejrzyj się!

- Lochy. Tu są lochy.

- Jeśli nie lubisz lochów, to czemu w nich mieszkasz?!

- Ja lubię lochy. Ale ja jestem posępnym, paranoidalnym Śmierciożercą. Lochy to moja ojczyzna duchowa.

- Sever. Ty się musisz przestawić na epikureizm. Natychmiast. A może nawet na hedonizm.

- Hedonizm. Coś dla mnie.

- No, właśnie to powtarzam.

- Zwłaszcza Hegezjasz... *

- Sever. Weź się napij jeszcze. I nie pleć bzdur.

- Tonks. Dlaczego? Stoję u progu śmierci! I za co to? Leżę w trumnie, a krew z rany szarpanej plami mi odzienie, lada moment z ostatnią kroplą dusza wycieknie do Hadesu, aby zwinąć się u stóp Slytherina, który swoim dzieciom przygotował tam ciepłe gniazdko. A ty co? Ty mi o radości życia!

- Myślałam, że mam być twoją gehenną... Jak ja żyłam bez tych twoich słowotoków?! Z kim ja się upijałam?! Nawet nie pamiętam ich imion. Na pewno nie mieli trumien. Śpisz w niej na co dzień?

*************

Okolice Wieży Gryffindoru

- Nie, nie. Chciałem tylko zapytać, droga Hermiono, czy nie widziałaś, jakąś godzinę temu, profesora Snape’a i Tonks wracających na zamek.

- Nie... A szukali mnie?

- O, szczerze w to wątpię... Chociaż ostatnim razem Severus był pod wielkim wrażeniem twojego fachowego wsparcia.

- Eee... Tak powiedział?

- Niebezpośrednio. Ale wyrzucił swoje łoże madejowe i śpi w tej trumnie.

- ...

- Z tą rurą.

- Pan żartuje.

- Szczerze mówiąc, tak... Nie zaglądam mu do sypialni. A wracając do sprawy - Tonks i Severus przyprowadzili do Hogwartu Remusa Lupina i gdzieś go po drodze zgubili; nic ci nie przychodzi do głowy?

- Jak to - zgubili?

- No cóż - zamknęli go gdzieś.

- Ale... Dlaczego?!

- Bo... był w stanie niesprzyjającym kontaktom z ludźmi.

- Aaa... aha. Ale...

- Uwierz na słowo.

- A dlaczego oni panu nie powiedzą gdzie go zamknęli?!

- Bo są w stanie niesprzyjającym pamiętaniu takich szczegółów...

- A... Aha. Cóż. To moment. Harry sprawdzi na mapie.

*************

Lochy

- Seeever...

- Mowy nie ma.

- Sssevciu...

- Absolutnie wykluczone.

- Seviczku...

- Za nic w świecie.

- Prroszę.... Sev... Sevuniu... Tylko ten jeden raz...

- Co ci do głowy strzeliło?! Dopiero chciałaś mnie nawracać na epikureizm, radością życia wypełniać, fundować psychiczną lewatywę, farbować mi włosy na różowo, a teraz się chcesz kłaść w mojej trumnie?! W mojej paranoidalnej wampirzej trumnie?! W mojej śmierciożerczej paranoidalnej wampirzej trumnie?! W mojej...

- Ale to tylko ten jeden raz! Rozszyfrowałam cię. Ty musisz z tego czerpać perwersyjną przyjemność. Też chcę mieć perwersyjną przyjemność!

- Podobno jesteś niewinna.

- Jak kwiat jaśminu.

- Z kamasutry.

- Zboczeniec. Jestem niewinna!

- To czemu się chcesz kłaść do mojej trumny? Coś ty dziś taka dekadencka, Tonks? To nie w twoim stylu. I popraw włosy, bo ci róż ciemnieje. Co z ciebie będzie za gehenna bez różowych włosów.

- Jak upadać, to upadać. Wyszłam parę razy na piwo z byle Śmierciożercą o totalnie zszarganej reputacji, a taki Remmy już dostaje szału zazdrości i podejrzewa mnie o Merlin wie jakie orgie. A tymczasem do niczego nie doszło! Niech więc mam chociaż jakąś perwersyjną przyjemność.

- Twój wilkołak cię pogryzł, nie miałaś perwersyjnej przyjemności?

- Severusie Snape, Remus cię pogryzł, nie miałeś perwersyjnej przyjemności? Eeeech. I w ogóle, co on sobie myślał?! Już ja mu powiem, co o tym myślę. A na razie, żądam, żebyś mi zapewnił perwersyjną przyjemność.

- Nie zamierzam się stąd ruszać.

- Obrażam się. Mógłbyś chociaż.... E? Tego.... Mogę? Naprawdę?! O rrrrany... Mrrrrau...

*************

Klasa historii magii

- Cóż, tu przynajmniej nikt nie zagląda, kiedy nie musi...

- ...

- Uspokoiłeś się już, mój drogi?

- Można tak powiedzieć...

- Co też ci przyszło do głowy, urządzać takie sceny zazdrości?!

- Pan nie zrozumie, Dyrektorze...

- Wszyscy mi to powtarzają... A gdyby tak ktoś mnie wypróbował?

- Ja... Po prostu nie mogłem już wytrzymać.

- Czego?

- Tej sytuacji. Patrzenia na to. Ze wszystkich ludzi - właśnie on?! Merlinie, zawsze mi się zdawało, że znam Tonks tak dobrze, że znam każdą jej myśl, jej potrzeby i pragnienia, i nagle ona zaczyna chodzić na randki z Severusem! Dyrektorze - ja... Ja wiele potrafię znieść. Pan wie. Ufam Severusowi i wiem, że nigdy by nie wykorzystał sytuacji. A Tonks... ja wiem, jest dorosła, jest Aurorką, działa w Zakonie, tyle już widziała, ale przy tym wszystkim wciąż jest taka - niewinna... Jakby nigdy w życiu nie miała jednej perwersyjnej myśli. Ja naprawdę nie rozumiem, czemu ona szuka jego towarzystwa. Może właśnie dlatego, że jest taki różny ode mnie... I może dlatego tam dzisiaj poszedłem...

- Żeby pokazać, że potrafisz być taki, jak Severus?

- Coś w tym sensie...

- Widzę, że nie tylko Minerwa nie najlepiej zna Severusa... Widzisz, dzikie porywy w miejscach publicznych - i na trzeźwo - raczej nie są w jego stylu. Nie mówiąc o gryzieniu. Nie, Severus zdecydowanie oszczędza swoje zęby jadowe na osoby niezaprzyjaźnione.

- Proszę mnie nie dobijać... Ona się do mnie nigdy nie odezwie.

- Jak to było, hmm?

- Cóż... Wpadłem tam, wykrzykiwałem coś, różne idiotyzmy... Merlinie przebacz... Snape tylko patrzył w sufit z tym swoim uśmieszkiem, a ona zrobiła taką oburzoną minę... Wstała i odstawiła kufel na stolik... Taka była śliczna, z tą różową grzyweczką... Chciałem, musiałem ją pocałować. Merlinie, w końcu jestem mężczyzną!

- Nie powątpiewam przecież!

- Ale ja zaczynam, bo coś mi nie wyszło i w sumie tylko ją pogryzłem... A ona...

- Hmm?

- Uderzyła mnie.

- Nie ciebie pierwszego spoliczkowała dama, Remusie.

- Spoliczkowała?! Ona mnie w czubek głowy pacnęła!! Ja... jak... jak starszego brata!

- Uuuuj...

- A wtedy wstał Snape, złapał mnie za kark i zaczął wywlekać na zewnątrz.

- Uuuuj jeszcze bardziej.

- I jakoś... nie mogłem się wyrwać.

- I?

- I jego też ugryzłem. I... I trochę się... wściekłem. Chyba musieli mnie obezwładnić zaklęciami.

- Cóż... Teraz czujesz się lepiej?

- Tak, oczywiście... Jestem zupełnie spokojny. Ataki szału w miejscach publicznych to również nie moja specjalność. Nie zdziwię się, jeśli Tonks nigdy więcej na mnie nie spojrzy...

- Możemy zapytać... Upijają się w lochach z Severusem. Jeśli obiecasz nie zatruwać atmosfery fermentami...

- Ja... Postaram się. Na Merlina. Też się czasem lubię upić. Nie może ze mną?!

- Kim jesteś po pijanemu?

- Jak to? Sobą...

- Severus, o ile pamiętam, ostatnio był "Weź te ręce, Nymphadoro, od piersi włochatej Diomedesa syna Tydeusa, albowiem zaraz wsiądę na rydwan i pójdę od ciebie precz, co cię obchodzi, ile mój płaszcz ma guzików". Ale cóż...

- Czy oni się bez przerwy upijają?!

- Do tej pory tylko kilka razy. Chodź już i ciesz się, Remusie, że to twoje gryzienie nie będzie, hmm, brzemienne w skutki.

- Mnie pan to mówi...

*************

Lochy

- Severusie? Tonks? No cóż, wejdźmy, Remusie, chociaż na moment.

- Co oni mogą...

- A.

- ...

- Spokojnie, Remusie. Spokojnie.

- ...

- Pamiętaj, że on jest godzien zaufania i nigdy by nie wykorzystał sytuacji, a ona jest niewinna i nigdy w życiu nie miała jednej perwersyjnej myśli.

- ... ... W trumnie?!

- Aa, to dłuższa historia. I niestety nie jestem upoważniony, żeby ci ją opowiadać... Spójrz tylko na nich. Śpią sobie jak dwa... eee... wampirki. Jak wampirze bliźnięta.

- Bliźnięta... Niech pan mnie nie pociesza. Co ona ze sobą zrobiła? Dziwacznie wygląda.

- I dlatego chodzi na piwo z Severusem, a nie z tobą. Ona TAK wygląda. Widać uznała, że róż nie pasuje do trumny.

- A ona sama pasuje?!

- Zdziwiłbyś się, ile rzeczy pasuje do trumny... I ile trumna może dać - radości życia...

KONIEC

* "Lecz dopiero Hegezjasz wyprowadził ostateczne konsekwencje z nauki o rozkoszy. Przyjemność jest celem życia, lecz nie zależy od nas. W rzeczywistości ból narzuca się nam w tysiącznych formach: wobec tego najlepszą rzeczą jest umrzeć. Hegezjasz, który żył w Aleksandrii za Ptolomeuszów, przezwany został rzecznikiem śmierci."