Tanuki-Czytelnia

II

Pełnia księżyca.

Była piękna noc, księżyc w pełni, a niebo całe usiane gwiazdami. Panowała bezwzględna cisza - nawet świerszcze przestały grać. Jakiś kilometr na południe, za polem znajdował się las - nie był wyjątkowo stary, nie był też ani specjalnie gęsty, ani ciemny. Był to zwykły las mieszany, z przewagą drzew liściastych, w szczególności dębów. Właśnie z tego lasu, co noc wiatr niósł do młyna wilczy skowyt, przerażające wycie, które mroziło krew w żyłach.

Cisza została gwałtownie przerwana - dało się słyszeć odgłosy łamanych gałęzi i ciężkie dyszenie jakiejś postaci. Ów postać przedzierała się właśnie przez krzewy w desperackiej ucieczce, chociaż ścigających ją osobników nie było ani widać, ani słychać. Po chwili ukazała się granica drzew - uciekinier wyskoczył z pomiędzy nich jak z procy i wpadł w wysoką, zieloną trawę. Plusk - były to pałki wodne i im podobne trzciny. Szybko wyszedłszy z wody, dobiegł na pola zboża. Dopiero teraz zauważyłem coś między konarami - żarzące się, ciemno czerwone, a wręcz bordowe ślepia, w ilości trzech par.

Darek nie spał. Wyciągnął się wygodnie na swoim leżaku z siana i myślał, myślał o tym, dlaczego tu jest i jakim sposobem nie spotkał jeszcze żadnego człowieka. Wiele razy miał zamiar iść gdzieś, chociaż przejść się po okolicy i poszukać jakichś śladów życia, jednak jedyna droga biegła przez las, w którym prawdopodobnie aż roiło się od wilków. Jak pewnie każdy, tak i on cenił swoje życie, więc ta opcja odpadała na starcie. Wciąż miał nadzieję, że właściciele młyna kiedyś wrócą.

Nagle, procesy jego kontemplacji przerwał huk - coś uderzyło w ścianę młyna. Podniósł się szybko i chwycił kij z gwoździem, który już dawno temu przyszykował sobie na specjalne okazje. Stanął przy drzwiach i czekał. Nic się nie działo. Po kilku chwilach, delikatnie chwycił klamkę i ostrożnie uchylił drzwi. W tedy jego serce zabiło mocniej. Przeraziło go to, co ujrzał - w szparze między futryną a drzwiami błyszczały jasne, czerwone oczy. Błyskawicznie odskoczył w kierunku ściany i wymierzył w postać swoją bronią. Ta jakby nie zważając na nic, powoli wślizgnęła się do pomieszczenia. Jej oczy, oświetlone przez płomienie z kominka straciły swój czerwony kolor i teraz wydawały się normalne, jakby szaro-niebieskie. Wzrostem i posturą przypominał 10 letnie dziecko i pewnie w oczach naszego bohatera również uszedłby za małego chłopca, gdyby nie fakt, że cała jego twarz pokryta była brązową sierścią. To przeraziło go jeszcze bardziej - ręce zaczęły się trząść, a nogi zamieniły się w watę. Upadł na kolana i z lękiem w oczach patrzył na przybysza.

- Kk..kim jesteś - wydukał niepewnie, jednocześnie mocniej zaciskając dłonie na kiju.

- Vorter - odpowiedział spokojnie zarośnięty chłopiec. - Jestem Vorter i przychodzę z lasu. - Wyznał, uprzedzając jego następne pytanie.

Tego już było za wiele - nie dość, że w jego domku pojawił się dzieciak, którego w zoo pomyliliby z niedźwiadkiem, to jeszcze przybył on z lasu, którego Darek bał się tak bardzo. Brakowało jeszcze tylko tego, aby jadł z jego miseczki i spał w jego łóżeczku.

- Czego chcesz?! - Tym razem już krzyknął. Przez większość czasu był raczej normalnym chłopakiem, ale w przypadku, gdy był poważny, zdenerwowany lub wściekły - potrafił być przerażający. Tym razem i zdenerwowanie i powaga kierowały jego umysłem, co dało się odczuć w zachowaniu chłopca-niedźwiadka - usunął się w tył o kilka kroków. Widząc to, Darek nabrał trochę więcej pewności siebie, wstał i wymierzył ponownie kijem w dziwoląga - Czego chcesz, odpowiadaj bo podziurawię cię tym zardzewiałym gwoździem..

- Uspokój się nieznajomy, nie mam złych zamiarów - łagodnie i powoli powiedział niedźwiadek.

„He?” - To pomyślał sobie Darek słysząc odpowiedź. Oparł swój kij gwoździem o podłogę.

- Spokojny? Ty... ty widziałeś kiedyś lustro? Albo czy ono widziało ciebie? Po co żeś tu przylazł?

- Mam pewne problemy, ale nie powinno cię to interesować. Za to twój wygląd - hmm, nie często widuje się do ciebie podobnych. Skąd jesteś? Przez całe moje życie widziałem tylko jedno podobne do ciebie stworzenie, ale miało dłuższe włosy i co by nie kryć prawdy - ładniejsze było.

Darek chwycił go za sierść i lekko podniósł do góry. Zaczął nim potrząsać i powiedział:

- Hee ? Mały, taki kozak, bo brzydki? Sam wyglądasz jak kocie wymiociny, więc nie gadaj na mnie. Potrząsnął nim jeszcze raz i wtedy neurony raczyły przekazać mu pewną informację - „Przez całe moje życie widziałem tylko jedno podobne do ciebie stworzenie…” Puścił futrzaka. Upadł na ziemię i pomyślał: „Jednego? Jak to jednego? Do cholery jasnej, czemu tylko jednego? Gdzie są wszyscy?”

- Te, mały - zwrócił się do chłopca - jesteś pewien, że tylko jednego? Może przez całe życie mieszkałeś w jaskini albo coś? - Mówił spokojnym, zrezygnowanym głosem.

- Nie, od zawsze chodziłem po lasach i polach i jestem pewien, że tylko jednego. - Powiedział to jakby z zamiarem zabicia w nim resztki nadziei. - Jakiś tydzień temu.

- Co? Gdzie? Daleko? Zaprowadź mnie tam, byle szybko! - Jego nastawienie diametralnie się zmieniło, był pobudzony jak po zjedzeniu domku z cukru.

- Ale to było tydzień temu…

- Nieważne! Prowadź, tylko się pospiesz, nie mogę takiej okazji przegapić! - Nalegał i nalegał nie zwracając uwagi na to, że misiowy chłopiec ledwo stał na swoich owłosionych nóżkach.

- Dobrze, ale jutro - powiedział i zasnął w tej samej chwili... na stojąco. Co dziwne nie upadł na ziemię lecz spał w tej pozycji.

Darek nie mógł spokojnie odpoczywać tej nocy, wiedząc, a raczej wierząc w to, że wkrótce spotka kogoś i być może nareszcie czegoś się dowie. Czekał tylko na wschód słońca by obudzić swojego przyszłego przewodnika i ruszyć w drogę.

C.D.N