Tanuki-Czytelnia

- Jak to się stało?

- Nie jestem całkiem pewna - odparła Sam przyglądając się tunice i rajstopom, w które była ubrana. - Zdaje mi się, że to pański sen.

Jack rozważył tę sprawę i otrząsnął się z niesmakiem.

- Jeśli to ja śnię, to dlaczego moja podświadomość włożyła na mnie rajstopy?

Sam uśmiechnęła się złośliwie. Ludzie, on naprawdę zaczął się ślinić.

- Racja. Może to jest mój sen - stwierdziła i zmierzyła go wzrokiem od góry do dołu. Tak, zdecydowanie to był sen.

Zaczął unosić brew w sposób, w jaki robił to zwykle Teal'c, ale ten go uprzedził, oglądając uważnie wielką drewnianą laskę, która trzymał w ręce.

- O’Neill, to wygląda na bardzo nieefektywną broń.

- Taaa, imię Mały John w tym wypadku też jest bez sensu, T. Chociaż myślę, że akurat ty do tej roli doskonale pasujesz.

Teal’c skłonił głowę. W sumie tak naprawdę nic innego mu nie pozostało.

- Hej, a gdzie jest Daniel?

- Ukrywa się za tamtymi krzakami - pokazała Sam.

- Dlaczego? Jeśli ja mogę paradować w zielonych rajtuzach, to na pewno...

- Zapomnij Jack! Nie wyjdę!

- Hej, Daniel, daj spokój. Wszyscy nosimy rajtuzy, nie bądź taki wstydliwy. Przynajmniej mamy łuki i strzały... i jeszcze kij do kompletu!

- Tak po prawdzie, to ja mam noże do rzucania - przypomniała Carter.

- Ale ja nie mam!

Jack westchnął i dał znak Teal’cowi, który przy pomocy łuku sięgnął w zarośla i wyciągnął Daniela z krzaków.

- Teal’c, do diabła!

- Wybacz mi Danielu Jacksonie.

Daniel łypał na nich ponuro, próbując chronić przed podmuchami wiatru obszerną niebieską suknię w którą był ubrany. Jack był tak zaskoczony, że nie był nawet w stanie wykrztusić złośliwego komentarza. Zamiast tego odwrócił się do Sam.

- Na litość boską, Carter. Coś ty jadła na kolację?!