Tanuki-Czytelnia

- Hm? Dla mnie? - zdziwił się Gourry.

- Tak dla pana… Bo widzi pan, chciałbym założyć szkółkę fechtunku, a pan jest najlepszym znanym mi szermierzem. Chciałbym więc zaproponować panu pracę jako nauczyciel w tej szkole. Oczywiście musiał by pan zamieszkać w Sailune na stałe. Co pan na to?

- Czy nauczyciele dostają darmowe jedzenie? - zapytał Gourry.

- Gourry, czy ty aby na pewno wiesz, na czym polega praca nauczyciela? - spytała zażenowana Lina.

- Oczywiście, że wiem! Będę uczył dzieciaki, jak władać mieczem. - odpowiedział Gourry, wyraźnie dumny ze swojej mądrości. - Co nie zmienia faktu, że chciałbym mieć darmowe posiłki między lekcjami. - kontynuował.

- Nie ma problemu, panie Gourry - odpowiedział książę.

- A czemu Zel nie chciał tej posady? Jest przecież prawie tak samo utalentowany jak Gourry… - wtrąciła Lina.

- Prosiliśmy pana Zelgadisa, ale on twierdzi, że nie ma cierpliwości do dzieci i tak dalej… - odpowiedziała Amelia.

- Czyli, panie Gourry, przyjmuje pan posadę? - spytał Phil.

- Tak. - odpowiedział krótko.

- Serio? - Lina niedowierzała.

- Ależ panno Lino, proszę się nie obawiać, może pani zostać tutaj z panem Gourry’m. Nie sądzi pani, że już najwyższy czas się ustatkować i zamieszkać gdzieś na stałe? - spytała Amelia, patrząc Linie prosto w oczy. - A co się tyczy ustatkowania się… - Amelia wstała i podeszła do krzesła Zelgadisa, stając za nim. - Ja i pan Zelgadis pobieramy się - wypaliła.

- CO?! - krzyknęli równocześnie Zel i Lina.

- Yyy… Amelia… Skąd u ciebie takie wnioski? - spytał Zel z przerażeniem w oczach.

- Jak to skąd? Mieszkasz tu co najmniej od miesiąca i w ogóle! Moja córka jest w idealnym wieku do małżeństwa, więc masz ją poślubić! - powiedział groźnie Philonel, uderzając pięścią w stół.

- No właśnie, a jak pan Gourry i panna Lina zostaną, to będziemy wszyscy w Sailune. - dokończyła wypowiedź ojca Amelia. Ni stąd, ni zowąd Gourry wstał z krzesła, wyprostował się i zaczął bić brawo. Wszyscy spojrzeli na niego ze zdziwieniem, po czym Lina spytała:

- Czemu klaszczesz, idioto?!

- Jak to: czemu?! Będzie ślub!!! - wypalił.

- A czy ty aby na pewno wiesz, co to ślub…? - odparła coraz bardziej zażenowana Lina.

- Oczywiście, że wiem! - oburzył się. - Ślub oznacza wesele, a wesele oznacza góry jedzenia! - odpowiedział Gourry, cały w skowronkach. W tej samej sekundzie Lina uderzyła go, nakazując mu usiąść i zamilknąć.

- Chwila! Stop!!! - krzyknęła, wstając. - Za dużo wrażeń jak na jeden wieczór. Gourry zostaje w Sailune, Zel i Amelia biorą ślub, a ja mam się ustatkować… Wystarczy wrażeń jak na jeden wieczór… Jutro podejmę decyzję, czy zostaję, a teraz chciałabym się już położyć… Amelio, mogłabyś pokazać mi mój pokój?

- Ja właściwie też chciałem się już kłaść, pokażę więc Linie, gdzie ma nocować . - wtrącił Zel - To ten sam pokój, który mi pokazywałaś rano, Amelio?

- Tak, panie Zelgadisie…

- Amelio, skończ zwracać się do niego per „pan”, to twój narzeczony. - upomniał księżniczkę ojciec.

Gdy padło słowo „narzeczony”, Zelgadis aż wzdrygnął się z obrzydzenia. Wstał i podszedł do Liny.

- Dobranoc. - powiedzieli w tym samym momencie i wyszli z sali. Zaraz, gdy drzwi się zamknęły, Lina podeszła do ściany i osunęła się po niej, aż usiadła na podłodze. Zel stał przed nią i nic nie mówił.

- Co o tym wszystkim myślisz? - przerwała w końcu ciszę Lina.

- Nic nie myślę… Jestem załamany… - mruknął Zel.

- Niby czym? Będziesz się żenił, powinieneś się cieszyć.- stwierdziła czarodziejka, udając śmiech.

- Mnie to nie bawi… Dlaczego ona w ogóle sobie ubzdurała, że chce się z nią żenić? Całe dnie przesiadywałem w bibliotece i ani razu jej nie zasugerowałem, że chce ją poślubić…

- Taa, nie wątpię… A znalazłeś coś ciekawego w tych księgach? Skoro jesteś tu ponad miesiąc, to chyba zdążyłeś przeczytać cały księgozbiór królestwa…?

- Szczerze mówiąc, tak… Oczywiście szukałem sposobu na powrót do dawnej postaci, jak się domyślasz… I znalazłem wzmiankę o elfach Raion.

- Raion? Pierwsze słyszę…

- Nie dziwię się. Zamieszkują one tylko jedno miejsce: niewielką osadę o nazwie Bitoku. I to nie wszystko. Przypominają trochę chimery, ale one już się takie rodzą…

- To znaczy jakie? - dopytywała się Lina.

- Elf Raion to 1/3 elfa 1/3 kobiety i 1/3 lwa.

- Kobiety? Czyli u nich nie ma w ogóle mężczyzn?

- Nie…

- A, to już wiem, czemu chcesz tam iść, Zeluś! - zaśmiała się Lina.

- To nie jest śmieszne. Miałem wyruszyć na poszukiwanie tej osady już za kilka dni, ale skoro Amelia wyskoczyła z tym ślubem, to moja wyprawa się opóźni. - westchnął. - Najwyżej wezmę ją ze sobą tam, w podróż poślubną. - dodał zrezygnowany.

- Czyli jednak zamierzasz się z nią ożenić?! - zapytała ostatecznie Lina.

- Nie mam wyboru… Jej ojciec pomimo pacyfistycznego podejścia do życia mnie zabije, jeśli tego nie zrobię…

- Oj przestań, Phil nic by ci nie zrobił… - zaśmiała się Lina.

- Nie? A jak dzisiaj przy kolacji na mnie naskoczył? Jakby już chciał mnie zabić…

- Hehe, no cóż... Nie przejmuj się, będziesz żonaty, za jakiś czas będziesz miał dzieci, potem wnuki i wszystko będzie cacy. - drażniła się z nim Lina.

- Spokojnie… Rycerz musi stawić czoła niebezpieczeństwu bez cienia strachu o własne życie. - powiedział motywująco Zel.

- Jaki tam z ciebie rycerz... - dogadywała mu dalej Lina.

- Odezwała się czarodziejka z bożej łaski… - odpowiedział zażenowany.

- Ty uważaj, do kogo mówisz, bo…

- Dobra, dobra, daruj sobie… Chodź, pokażę ci twój pokój.

Lina posłusznie wstała w końcu z ziemi i poszła za Zelgadisem. Chwilę później Zel się zatrzymał.

- To tutaj. - wskazał dłonią sypialnię czarodziejki. - Dobranoc. - dodał, idąc w stronę swojego pokoju.

- Dobranoc… - szepnęła Lina, otwierając drzwi.

- Ej, Lina! - krzyknął za nią Zelgadis

- Tak? - wyszła z powrotem na korytarz.

- To.. Ten… Zostajesz tutaj z Gourry’m czy nie?

- No…chyba będę musiała, żal mi się robi, gdy pomyślę, że zostaniesz z nimi sam… - uśmiechnęła się.

- Dobranoc, Zel… Do jutra. - dodała, wchodząc do pokoju.

- Dobranoc… - szepnął, idąc w stronę swojej komnaty.