Tanuki-Czytelnia

Siedziałam obok niego na kanapie i obserwowałam jak czyta jakąś książkę o czarnej magii. A ja, jeszcze nie umiejąca składać liter w słowa, oglądałam obrazki.

Pamiętam, że ciągle poprawiał włosy, bo niesforne, czarne i jakby przetłuszczone kosmyki zasłaniały mu strony lektury.

Miał wtedy minę pełną skupienia i był tak zafascynowany tym co czyta, że zupełnie zapomniał o cały świecie i o tym, że powinien mnie pilnować. Ale ja nawet nie wpadłam na pomysł, by ruszyć się z tej kanapy. Byłam zbyt zaaferowana jego niezwykle rzadkim towarzystwem. Chciałam spędzić jak najwięcej czasu obok niego.

W pewnym momencie na kartach czytanej przez niego księgi zauważyłam dziwne stworzenie. Jak się po kilku latach dowiedziałam, był to wizerunek bazyliszka. Pamiętam ten rysunek do dziś. Był niezwykle dokładny i realistyczny, a zarazem niesamowicie piękny. Było w nim coś co mnie zauroczyło, zafascynowało.

Kiedy chciał przewrócić stronę, zatrzymałam jego dłoń, by móc popatrzeć jeszcze chwilę na to coś. Spojrzał na mnie, uśmiechnął się, potargał mnie po włosach i coś powiedział. Lecz nie pamiętam co. Wiem tylko, że było to coś miłego. Coś, co sprawiło, że zrobiło mi się ciepło na sercu.

I wtedy do pokoju wszedł mój ojciec. A razem z nim jeden z jego „wyznawców” oraz jego wąż. Przywołał mnie gestem. Zwlokłam się niechętnie z kanapy i podeszłam do niego.

Spojrzałam raz jeszcze na miejsce, na którym przed chwilą siedziałam i na osobę, która wciąż tam była, i wyszłam.

To moje najwcześniejsze wspomnienie. Miałam wtedy trzy lata.