Bardzo ciekawe, a zarazem pouczające, teksty o pracy w zawodzie, z którym prawie każdy się styka, lecz mało kto docenia. Może dadzą do myślenia osobom, które wysyłają PITy w ostatnim momencie (jak ja ;-) - w tym roku stałam na poczcie do 2:30; na całodobowej, oczywiście) albo awanturują się bez sensu (dość często bywam na poczcie, naprawdę wstyd mi czasem za takich klientów). Potrafię się wczuć w rolę podobnej osoby, ponieważ przez cztery lata byłam urzędnikiem państwowym (ZUS wita :-P) i też swoje z różnymi klientami przeszłam. Bardzo szybko doszłam do wniosku, że każdy człowiek powinien przymusowo przepracować w urzędzie (może być pocztowym ;-)) co najmniej rok, żeby na własnej skórze odczuć, jaka to przyjemność - może wtedy ludzie zachowywaliby się z nieco większą wyrozumiałością.
Interesujące jest też tutaj studium charakterów: każda postać jest inna, o każdej czegoś się dowiadujemy, dzięki czemu możemy w pewien sposób poczuć, że pani w okienku to też człowiek, a nie maszyna, więc ma jakieś określone cechy, nie jest identyczna, jak inne panie w okienkach. Nie ma niespożytych sił, nie jest wszechwiedząca, a nawet, o zgrozo!, musi czasem jeść i pić. O tym czasem łatwo zapomnieć, stojąc w ogonku. Zatem, kochani, czytajcie "Opowieści pocztowe" i uczcie się ;-).
Dałam 9, jako że, moim zdaniem, dialogi momentami są dość sztywne, trochę nienaturalne, 'książkowe', że tak powiem. Ponadto radziłabym przejrzeć teksty jeszcze raz i poprawić kilka drobnych błędów (głównie 'literówek').
Znakomite obrazki
Bardzo ciekawe, a zarazem pouczające, teksty o pracy w zawodzie, z którym prawie każdy się styka, lecz mało kto docenia. Może dadzą do myślenia osobom, które wysyłają PITy w ostatnim momencie (jak ja ;-) - w tym roku stałam na poczcie do 2:30; na całodobowej, oczywiście) albo awanturują się bez sensu (dość często bywam na poczcie, naprawdę wstyd mi czasem za takich klientów). Potrafię się wczuć w rolę podobnej osoby, ponieważ przez cztery lata byłam urzędnikiem państwowym (ZUS wita :-P) i też swoje z różnymi klientami przeszłam. Bardzo szybko doszłam do wniosku, że każdy człowiek powinien przymusowo przepracować w urzędzie (może być pocztowym ;-)) co najmniej rok, żeby na własnej skórze odczuć, jaka to przyjemność - może wtedy ludzie zachowywaliby się z nieco większą wyrozumiałością.
Interesujące jest też tutaj studium charakterów: każda postać jest inna, o każdej czegoś się dowiadujemy, dzięki czemu możemy w pewien sposób poczuć, że pani w okienku to też człowiek, a nie maszyna, więc ma jakieś określone cechy, nie jest identyczna, jak inne panie w okienkach. Nie ma niespożytych sił, nie jest wszechwiedząca, a nawet, o zgrozo!, musi czasem jeść i pić. O tym czasem łatwo zapomnieć, stojąc w ogonku. Zatem, kochani, czytajcie "Opowieści pocztowe" i uczcie się ;-).
Dałam 9, jako że, moim zdaniem, dialogi momentami są dość sztywne, trochę nienaturalne, 'książkowe', że tak powiem. Ponadto radziłabym przejrzeć teksty jeszcze raz i poprawić kilka drobnych błędów (głównie 'literówek').