Tanuki-Czytelnia

Dawno, dawno temu, na odległej planecie, żyła zła królowa. Zła królowa miała włosy czarne jak Mrok Między Gwiazdami, skórę białą jak śmierć, a w jej oczach paliły się demoniczne ognie. Nosiła buty z ludzkiej skóry i miała dywany plecione z włosów młodych dziewcząt, a kąpała się we krwi specjalnie na ten cel chłostanych niewolników. Jej poddani żyli w nędzy i pogardzie, znikąd nie mogąc oczekiwać pomocy, albowiem wojska złej królowej tak były potężne, że żaden z sąsiadów nie ważył się jej przeciwstawić.

A wojskami tymi dowodziło czterech generałów, jeden od drugiego bardziej zaprawiony w bitwach, okrutny i nie znający litości. Tak słynni byli oni, że znajdujący się pod ich komendą wojownicy wielokrotnie spierali się, który z tych straszliwych dowódców najpotężniejszym jest i najsroższym dla wrogów. Lecz nigdy nie mogli dojść do porozumienia.

I nastał dzień, że sama królowa zapragnęła poznać odpowiedź. Wezwała więc czterech generałów przed swoje oblicze i chcąc poddać ich testowi zapytała:

"Ilu ludzi zabilibyście dla mnie?"

Skłonił się głęboko pierwszy z generałów - o włosach złotych jak nieludzka danina płacona przez lenników i oczach błękitnych jak oczy wilka-ludożercy - i rzekł:

"Jeśli, królowo, policzysz wszystkich ludzi, którymi władasz, ich ojców, ojców ich ojców, i dalej tak aż do czasów gdy rodzaj człowieczy schodził z drzew na zaginionej Ziemi, jeszcze nie doliczysz się wszystkich, których zabiłbym dla ciebie."

I ponownie złożył ukłon głęboki, a królowa skinęła na niego, ale z wyrazu jej twarzy widać było, że nie zadowoliła jej ta odpowiedź.

Skłonił się wtedy drugi generał, o włosach brunatnych niczym skąpana we krwi ziemia pola bitewnego i oczach ciemnych - jakoby pociemniałych od widoku milionów rzezi - i rzekł:

"Jeśli, królowo, w noc bezchmurną spojrzysz na niebo z wieży najwyższej i ogarniesz wzrokiem wszystkie gwiazdy na niem, a co więcej, wyobrazisz sobie, że wiele z tych punktów świetlnych które oglądasz to nie gwiazdy lecz mgławice i galaktyki, składające się z gwiazd milionów, a także iż kosmos pełen jest planet, komet, asteroid i meteorów, nadal nie będzie to wielkość wystarczająca, by określić ilu ludzi zabiłbym dla ciebie."

Zakończył i złożył królowej drugi ukłon, a ta skinęła na niego, lecz jej twarz wciąż wyrażała niezadowolenie.

Przyszła tedy kolej na trzeciego z generałów, tego o włosach płowych jak zboże w pocie czoła żnięte przez chłopów-niewolników i oczach zielonych jak u rysia bawiącego się swą ofiarą przed pożarciem jej. Skłonił się przed królową i powiedział:

"Gdybyś, pani, wsiadła na statek zbudowany przez przedwiecznych bogów - tak szybki, że światło za nim nie nadąża i pozostaje daleko w tyle - i leciała nim lat milion, to mile które byś - o, niepokonana - przebyła i tak nie wystarczyłyby, by powiedzieć, ilu ludzi zabiłbym ku twej chwale."

I ukłonił się po raz wtóry, a zła królowa skinęła na niego, lecz ciągle śmierci było jej za mało.

I odezwał się generał czwarty, o włosach białych, choroby najstraszliwsze na myśl przywodzących, i oczach bladych niczym u nietoperza-wampira na łowy się udającego, a nie ukłonił się ani przed ani po swojej wypowiedzi. A rzekł:

"Ja, pani, zamordowałbym dla ciebie jednego człowieka."

Zdumieli się pozostali generałowie, lecz zła królowa uśmiechnęła się - a na widok jej złowieszczego uśmiechu drżeli najpotężniejsi władcy wszechświata - i odparła:

"Ten jest mi najbardziej lojalny i najstraszliwszy z was czterech!"

Albowiem napisane jest, że śmierć jednego człowieka to tragedia, lecz śmierć stu tysięcy to już tylko statystyka.

Koniec.

matrix-works.livejournal.com