Tanuki-Czytelnia

Podwójne zaręczyny

Szczęście przychodzi,

Kiedy się go nie spodziewamy

Nie trzeba szukać daleko

Tego, co może być blisko.

Azalia skierowała się do białego budynku z kolumienkami stojącego pośrodku pięknego pełnego kwiatów ogrodu. Była osiemnastoletnią dziewczyną o długich blond włosach upiętych częściowo w stylową fryzurę i noszącą niebieską zwiewną suknię przepasaną w pasie, co nadawało jej dość eteryczny wygląd.

- Hmm. Gdzie znowu się podziewa ta moja droga siostrzyczka. - powiedziała do siebie wchodząc na stopnie budowli. Pomyślała z uśmiechem o swojej dwudziestoletniej siostrze czarodziejce Rosalii, która uwielbiała płatać jej różne figle i właśnie teraz postanowiła zabawić się w chowanego. Azalia pchnęła dwuskrzydłowe drzwi ze znakiem runy Wunjo, które rozwarły się wpuszczając ją do środka świątyni. Znalazła się w rozległej sali z dwoma rzędami kolumn po bokach i piękną fontanną pośrodku przedstawiającą kobietę trzymającą przechylony dzban, z którego ciekła woda i odwracająca głowę w bok na jakieś zwierzę ciągnące ją zębami za suknię. Miejsce to było poświęcone Bogini Radości i Szczęścia Wunjonie. Azalia powiodła wzrokiem po obrazach ozdabiających ściany budowli. Było ich sześć w liczbie po trzy na ścianach bocznych i siódmy większy na ścianie centralnej naprzeciwko wejścia, do którego prowadziły dwa stopnie tworząc rodzaj podium.

- Wiem, że tu jesteś! - oznajmiła głośno Azalia obserwując dalej malarstwa jakby oczekiwała znaleźć tam wskazówkę.

Istotnie przy głębszym przyjrzeniu coś z obrazami było nie tak. Kontury zdawały się chwilami rozmywać i zmieniać. Nagle powiał wiatr, który przyniósł skądś jesienne liście, mimo że na zewnątrz panowała pełnia lata. Azalia zwróciła wzrok w kierunku wielkiego obrazu na centralnej ścianie przedstawiającego aktualnie morze ze skałami i płynącym żaglowym statkiem. Wcześniej znajdował się tam właśnie jesienny krajobraz z rosnącym na wzgórzu drzewem, z którego mogły pochodzić takie liście. Nagle jej rozmyślania przerwał odgłos kroków. Obejrzała się na wchodzącego mężczyznę.

- Witaj, Korinie! Domyślam się, że szukasz mojej siostry. - zwróciła się do niego.

- Tak, Azaleo. Właśnie. - odpowiedział przybyły - Nie widziałaś mojej narzeczonej, Rosalindy? Nigdzie jej nie mogę znaleźć.

W tonie jego głosu brzmiała oficjalna powaga bez choćby cienia wesołości.

- Niestety, Korinie! Sama jej też szukam. - stwierdziła Azalia kręcąc głową - Czy mam jej może coś przekazać jak ją spotkam?

- Tak, bardzo bym cię prosił, Azaleo. - odpowiedział Korin - Przypomnij jej, że musimy się przygotować do balu.

- Dobrze. Zrozumiałam i powiem jej. - zapewniła Azalia - Na pewno gdzieś tutaj jest.

- Tylko nie zapomnij, Azaleo. - powiedział Korin ruszając do wyjścia - Powiedz Rosalindzie, że jej szukałem. Azalia skrzywiła się z niechęcią odprowadzając go wzrokiem.

- "Co Rosalia w nim widzi". - pomyślała - " On jest tak przesadnie sztywny. Przecież przy nim można umrzeć z nudów".

Korin miał wkrótce zostać mężem Rosalii, jednak w przeciwieństwie do swojej narzeczonej zdawał się być człowiekiem zupełnie pozbawionym poczucia humoru. Nigdy nie używał zdrobnień podczas zwracania się do dziewczyn i mówił na nie Rosalinda i Azalea, co nieco irytowało Azalię w rozmowie towarzyskiej jako, że się dobrze znali. Nie wydawał się też rozumieć żartów swojej narzeczonej. Azalia znów wróciła do studiowania obrazów, które nagle rozmazały się zupełnie w jej oczach, a ona sama przeniosła się na chwilę w inny czas i miejsce.

Zimowy las skapany w blasku księżyca. Śnieżnobiałe konie ciągną sanie. Przypięte do nich dzwonki dźwięczą pośród nocnej ciszy. W saniach obok Azali siedzi przystojny 35-letni mężczyzna o długich jasnych włosach i prowadzą wesołą rozmowę. Jest wspaniale.

Nagle wizja urwała się i dziewczyna znów znalazła się przy fontannie, a obok dostrzegła uśmiechniętą Rosalię.

- Wciąż myślisz o księciu Eriadorze, prawda Azalio? - zapytała z figlarnym uśmiechem - Wiem, że tak. Ciekawe, co on na to?

- Rosalio! - poderwała się Azalia, a na jej twarzy odmalowało się młodzieńcze zakłopotanie - Nawet nie próbuj mu o tym mówić!

- Daj spokój. Przecież widzę, że nie możesz o nim zapomnieć. - odpowiedziała z uporem Rosalia śmiejąc się - Podoba ci się, prawda?

Azalia zrobiła zakłopotaną minę.

- Ech, no..... Ach! Prawie zapomniałabym! Korin cię szuka. - zmieniła szybko temat.

- Tak, słyszałam. Już do niego idę. - odpowiedziała Rosalia ruszając ku drzwiom.

- Nie wiem, co ty w nim widzisz, ale ja uważam go za strasznego nudziarza. - stwierdziła patrząc za nią Azalia. Rosalia obejrzała się z figlarnym błyskiem w oku.

- To się zmieni. Zobaczysz. - powiedziała wychodząc z świątyni. Kiedy tylko znikła Azalia wyciągnęła piękny kwiat i znów zamyśliła się.

Bal. Ona i książę Eriador tańczą pośród innych par. Jest tak wesoło. Nagle książę podczas przerwy w tańcach odprowadza ją na bok i wręcza jej kwiat mówiąc:

- Azalia dla mojej Azalii.

Uśmiecha się do niej czule.

Nieoczekiwany powrót Rosalii wyrwał dziewczynę znowu z zadumy.

- Azalio! Zgadnij kto nas odwiedził i pytał o ciebie. - odezwała się z tajemniczą miną.

- Rosalio! Niemożliwe! Och, jak ja wyglądam! Nie mogę się tak pokazać! - w głosie Azalii zabrzmiała dziewczęca panika. Zaczęła nerwowo poprawiać włosy i suknię, chociaż prezentowały się doskonale.

- Co robić! Nie jestem gotowa! On nie może mnie tak zobaczyć! - wykrzykiwała.

- Daj spokój. Wszystko jest w porządku. Nie przesadzaj. - odpowiedziała Rosalia - Chodź już.

Chwyciła siostrę za rękę i pociągnęła do wyjścia. Jak się nietrudno było domyślić niespodziewanym gościem był książę Eriador, który przyleciał na przypominającym smoka wierzchowcu noszącym imię Adamantys i rozmawiał właśnie z ojcem dziewczyn w innej części ogrodu. W ogóle całe to miejsce ze Świątynią Wunjony stanowiło taras wznoszący się wysoko ponad miastem i zamkiem, w którym mieszkały siostry. Ich ojciec był nadal przystojnym mężczyzną mimo blisko pięćdziesięciu lat. Miał szlachetne rysy twarzy i kasztanowe opadające na ramiona włosy oraz brodę. W przeciwieństwie do księcia Eriadora ubranego w czarne spodnie wpuszczone w wysokie buty i krótką tunikę w tym samym kolorze nosił kolorowe zwiewne długie szaty. Słysząc głosy zbliżających się dziewczyn mężczyźni przerwali rozmowę i odwrócili się w ich kierunku.

- Podejdź tu, Azalio. - zwrócił się ojciec do swojej młodszej córki - Mam ci coś ważnego do oznajmienia. Książe Eriador przybył prosić o twoją rękę. Naturalnie odpowiedziałem mu, że wyrażam zgodę jeżeli taka jest również twoja wola. Nie musisz mi odpowiadać teraz. Porozmawiajcie sobie, bo dawno się nie widzieliście, a ja tymczasem pójdę dopilnować przygotowań do uroczystości zaręczynowych twojej siostry. Rosalio, chodź ze mną.

- Dobrze, ojcze. Zaraz do ciebie dołączę. - odpowiedziała Rosalia znikając gdzieś.

- Cieszę się, że cię znów widzę, Azalio. - oznajmił książę na powitanie, kiedy zostali sami.

- Ja również się cieszę, Eriadorze. - odpowiedziała Azalia.

- Może usiądziemy - zaproponował prowadząc ją do zacisznej altanki. Kiwnęła głową zadumana.

- Od naszego ostatniego spotkania wciąż o tobie myślę. - oznajmił biorąc ja za rękę i patrząc głęboko w oczy, kiedy usiedli. - Myślę o tych szczęśliwych chwilach i o tym, że chciałabym, aby nadal trwały. Mam nadzieję, że ty również odwzajemnisz uczucie, którym cię darzę.

Azalia wyciągnęła zachowany kwiat z tamtego balu i pokazała mu.

- Również o tobie nie zapomniałam. - wyznała nieco onieśmielona.

- Mam teraz dla ciebie coś dużo bardziej pięknego - odpowiedział książę wyciągając drogocenny pierścień z oczkiem w kształcie kwiatu.

- To Perła Stramonii. - oznajmił - Jest rodowym klejnotem stanowiącym pierścień zaręczynowy. Czy zechcesz go przyjąć, Azalio.

Oszołomiona nie zdążyła powiedzieć chociażby jednego słowa, gdy nagle zza krzewu różanego wyłoniła się Rosalia z okrzykiem:

- Nie wahaj się, Azalio! Przecież świata poza nim nie widzisz! Pomyśl podwójne wesele, czyż nie byłoby cudownie?

Przeniosła wzrok z Azalii na księcia.

- A co ty o tym sądzisz, Eriadorze? - zapytała znacząco - Czy to nie wspaniały pomysł? Och, muszę lecieć powiedzieć o tym ojcu.

Odbiegła. Azalia i książę Eriador spojrzeli na siebie i roześmiali się.