Tanuki-Czytelnia

Nie mogła powiedzieć, że się tego nie spodziewała. Taka odpowiedź sugerowała jednak kilka rozwiązań. „Opcje są trzy, bo tylko trzy jednostki wiedzą o teście L z liścikami o Shinigami. Najbardziej prawdopodobne jest to, że to współpracujący z policją Raito Yagami, którego podejrzewał L. Jemu zostały przedstawione cztery wiadomości zostawione przez zabitych przez Kirę złoczyńców, z których ostatnia była fałszywa, on też najprawdopodobniej został wyznaczony przez japońską policję na fałszywego L. Jeśli więc Yagami jest Kirą, w tym momencie podaje się za L, żeby przybliżyć się do organizacji go ścigających w celu pozbycia się ich. Druga opcja to jedna z dwóch pozostałych osób wybranych przez Watari\'ego lub ktoś z nimi współpracujący. Pozostaje jeszcze następca detektywa z Wammy’s House. Z danych, które oni posiadają, można dowiedzieć się o liściku spreparowanym przez L. Tylko po co którekolwiek z nich miałoby podawać się za potencjalnie martwego detektywa?\"

Oczywiście istniała też kilkuprocentowa szansa, że to sam L, który w niezwykły i niewyjaśniony sposób przeżył i kontynuuje śledztwo, które doprowadziło jego opiekuna do śmierci. Audrey byłaby jednak głupia, gdyby na tym etapie wzięła to pod uwagę.

- L? - powtórzyła, wciąż sztucznie modyfikując głos - L nie żyje.

- Posłuchaj mnie uważnie - męski głos zignorował ją - Raito Yagami to Kira.

Kilkuprocentowa szansa niespodziewanie zwiększyła się kilkadziesiąt razy. „Osoba po drugiej stronie to nie Yagami. Po pierwsze nie byłoby sensu w naprowadzaniu śledztwa na samego siebie, po drugie on zawsze wypierał się bycia Kirą, jak tylko mógł. Nawet, kiedy poprosił o uwięzienie, nie wyrażał się w sposób: „jestem Kirą” tylko „mógłbym nim być nieświadomie”. Nikt nie ma tak silnego poczucia sprawiedliwości, żeby wydać samego siebie na śmierć.

Wciąż jednak mogę rozmawiać z Kirą, ale zrzucanie podejrzeń na kogokolwiek, a tym bardziej na i tak już podejrzanego Raito nie jest najmądrzejszym posunięciem. Kira nie jest półgłówkiem.”

Pozostawały więc dwie opcje: wybrańcy Watari i L. Dziewczyna nie potrafiła jednak wymyślić, po co ci pierwsi mieliby kontaktować się z nią w sprawie Kiry, ani tym bardziej, skąd dowiedzieliby się, że jej grupa pracuje nad tą sprawą. „Czyżby L naprawdę żył?”, zapytała samą siebie zaskoczona Audrey, przysiadając na obrzeżu fontanny i mocząc palce w chłodnej, spływającej wodospadami wodzie.

- Jesteś pewien, że to bezpieczne, toczyć rozmowę w ten sposób? - zapytała, rozglądając się wokół siebie ponownie, tym razem dyskretnie, jakby przyglądała się bawiącym się nieopodal dzieciom.

- Bardziej bezpieczne niż rozmawiać w waszej kwaterze głównej - usłyszała - Zagłuszyłem sygnały komórkowe na najbliższe 15 minut, nikt nie jest w stanie nas podsłuchać ani namierzyć.

Oczy Audrey rozszerzyły się, a brwi podjechały do góry. Musiała przyznać - zaskoczył ją.

„Jeśli to, co mówi jest prawdą, to właśnie wykluczyła się możliwość udziału w tym osób trzecich. Zakłócenia sygnału w całym kraju nie spowoduje amator, ani też nie będzie potrafił się skontaktować w trakcie trwania takowego.”

- Obserwujesz mnie? - bardziej upewniła się niż spytała.

- Jeśli chodzi ci o dokładny podgląd, to nie. Znam jednak twoje położenie i widzę jego zmiany.

- Jak…

- Watari. Wiedziałem, że zamierza przekazać komuś nagromadzone przez mnie dane w momencie swojej śmierci tuż przed wykasowaniem ich z dysków policji, chociaż skrzętnie to przede mną ukrywał. Zostawił jednak całkiem świadome ślady, chyba na wypadek, gdyby udało mi się przeżyć i kontynuować dochodzenie. Po nałożeniu owych pozostałych danych na ukrytą w jego osobistych plikach mapę ukazały się trzy interaktywne punkty - miejsca, do których powędrowały pliki dotyczące mojego śledztwa. Zaznaczył was różnymi kolorami, ciebie i jakąś finlandzką jednostkę na czerwono, zapewne dla zaznaczenia waszych lepszych predyspozycji do wykonania tego zadania.

Audrey zacisnęła zęby. Znowu to samo! Czy zawsze musi być na równi z kimś innym? Odgoniła jednak swoje ambicje i odezwała się ponownie.

- Nie wierzę ci.

- I bardzo mądrze z twojej strony - powiedział głos. „Dlaczego nie mówi przez syntezator?”, zastanowiło ją nagle - Jednak na chwilę obecną nie jestem w stanie wyjaśnić ci nic więcej.

No tak. Jakież to było typowe.

- L nie żyje. - powtórzyła dziewczyna stanowczo.

- O tym też nie będziemy rozmawiać.

- Co powiesz na to, żebyśmy w ogóle przestali rozmawiać? - rzuciła zirytowana już Audrey, odrywając słuchawkę od ucha. Nie lubiła takiego braku konkretów, jeśli dzwoniący tylko podszywa się pod L, to wymyśli na poczekaniu historyjkę o tym, jak udało mu się wykaraskać z kryzysowej sytuacji, byleby mu uwierzyła.

- Nie rozłączaj się! - krzyknął rozmówca i Audrey z powrotem przycisnęła telefon do ucha - Potrzebuję danych, które posiadasz!

Audrey odrzuciła głowę do tyłu i zaśmiała się serdecznie.

- Żartujesz sobie? Jak myślisz, dlaczego Watari mnie wybrał? Raczej nie dlatego, że wysyłam jego ściśle chronione dane do każdego napaleńca, który do mnie zadzwoni i poskamle.

- Licz się ze słowami - warknął zachrypnięty głos z drugiej strony.

Ale Audrey dopiero się rozkręcała.

- A właściwie, to po co ci te informacje? Chcesz kontynuować śledztwo? Już raz zawiodłeś, nie lepiej zostawić to innym, może bardziej wyspecjalizowanym?

Uśmiechnęła się wrednie. Męskie ego. Uwielbiała je drażnić.

- Widzę, że Watari popełnił karygodny błąd, wybierając kogoś tak niedojrzałego - odgryzł się wściekle domniemany L, a Audrey poczerwieniała z gniewu.

- Chyba się przeliczyłeś, detektywie - syknęła i rozłączyła się ze złością. Po chwili jednak telefon rozbrzęczał się ponownie. Odebrała.

- Raito Yagami jest Kirą - powtórzył wyraźnie usiłujący się uspokoić osobnik.

- Nie widzę podstaw, żeby ci wierzyć.

- Na litość boską, chcę tylko, żebyście się temu przyjrzeli! Nie musisz mi wierzyć ani tym bardziej ufać! Poinformowałem cię o tym, a co z tym zrobicie, to już wasza sprawa.

- Co z tym zrobimy? - powtórzyła Audrey powoli, wbijając kolejną szpilę - To proste: złapiemy Kirę.

- W takim razie wygląda na to, że będę szybszy. - powiedział od niechcenia pewny siebie rozmówca, prowadząc z Audrey słowną gierkę - Dużo czasu zajmie wam potwierdzenie tego faktu, a ja od miesiąca mam już 100 % pewności.

Brązowe oczy dziewczyny zwęziły się w małe szparki. W myślach właśnie przyjęła wyzwanie.

- W takim razie zobaczymy, kto wygra - wycedziła i po chwili słyszała już tylko pusty sygnał. L rozłączył się.

Schowała komórkę do kieszeni i wpatrzyła się w spadającą strumieniami wodę. Nie powiedział jej, jak przeżył. To maksymalnie zwiększyło szanse rozmówcy na bycie prawdziwym L. Drogą eliminacji dochodziła powoli do wniosku, że być może naprawdę z nim rozmawiała.

Nie miała czasu do stracenia. Poderwała się z fontanny i biegiem przebyła drogę do budynku, w którym mieściła się kwatera główna. Przed drzwiami stał Mick Mars odwrócony do niej plecami. Wpatrywał się intensywnie w coś, co trzymał w rękach.

- Mick? - odezwała się Audrey niepewnie.

Współpracownik odwrócił się do niej i oczom dziewczyny ukazał się telefon komórkowy.

- Sieć nie działa - powiedział skonfundowany, patrząc to na pracodawczynię, to na aparat z niezrozumieniem w oczach - Wszystkie telefonie komórkowe mają ogólnokrajową awarię.