Tanuki-Czytelnia

„Na pewno udało mi się wybrać najlepszego Sługę!”

Tohsaka Rin stała w centrum Kręgu Przywołania, w piwnicy swego domu na obrzeżach miasta Fuyuki. Dysząc lekko po ukończeniu rytuału, zaczęła układać strategie dotyczące działań, jakie podejmie zależnie od klasy swojego Sługi. Miała szczerą nadzieję, nie, tak właściwie była pewna, że będzie to Saber* (Szermierz). Naturalnym przeciwnikiem Saber są tzw. Klasy Rycerskie: Rider (Jeźdźca), Lancer (Włócznik) i Archer (Łucznik). Z nimi Saber, którego Rin przywoła miałby mały kłopot, więc lepiej zaniechać, przynajmniej na początku, ataku na ich terytorium. Pozostałe klasy... hmmm... z pewnością Berserker będzie najtrudniejszym przeciwnikiem. Nie tylko dlatego, że jako oszalała istota prawie w ogóle nie jest podatny na ból. Tym razem Rin doskonale wiedziała, kto jest Mistrzem Szalonego Sługi... Illyasviel von Eizenbern... To zdecydowanie nie rokowało dobrze na przyszłość. W takim razie Caster pozostaje najbardziej oczywistym wyborem, ponieważ jednym z wielu atrybutów przyszłego Sługi Rin jest wysoka „rezystancja magiczna”, co uła...

Graaaaaabuuum!

Ogłuszył ją dźwięk wybuchu.

„O, żesz! Co do...?!”

Dziwne, odgłos eksplozji nadal wibrował w jej głowie, nie pozwalając myśleć. Zamiast maleć, częstotliwość szumu wzrosła. Gdyby ktoś spojrzał teraz w oczy młodej czarodziejki nie zobaczyłby w nich niczego innego niż przerażenie.

„Co poszło nie tak?!”

Wiedziała już, że nie ma ucieczki - taki los czarodziei. W szybkim tempie to, co z początku uznała za szum, przerodziło się w silne wibracje całego ciała. Rin padła na ziemię, wstrząsana konwulsjami. Uczucie było bardzo trudne do opisania - coś pomiędzy byciem rozjeżdżanym przez walec drogowy i palonym w krematorium jednocześnie. Zanikająca świadomość dziewczyny zdążyła jeszcze zarejestrować znak, który pojawił się na jej ręce - symbol Mistrza, uczestnika Wojny o Świętego Graala.

„A więc jednak mi się udało. Nie spotkam się z nim bez niczego.”

Lekki uśmiech.

Ciało, do którego tak przywykła przez osiemnaście lat swojego życia, przestało funkcjonować.

Tohsaka Rin umarła.

Podróżuje przez wąski tunel momentami przypominający jaskinię.

Kieruje się w stronę jasnego, ale nikłego światła.

Czuje ciepło i radość wibrującą, emanującą od niego.

Znajduje się w parku.

Ptaki słodko ćwierkają.

Ludzie, szczęśliwi i uśmiechnięci, spacerują czystą, zadbaną ścieżką.

Dzieci biegają po trawie, bawiąc się w berka.

Myśli: „Jednak tak to wygląda. Cieszę się.”

Widzi znajomą postać - ubranego jak dziewiętnastowieczny arystokrata mężczyznę, używającego lśniącej laski jako podparcia.

On nie jest zadowolony.

Zbliża się do niego i ze spuszczoną głową czeka na naganę.

- Ojcze, wybacz. Nie zdołałam.

Tylko tyle udaje się jej wypowiedzieć.

Podnosi głowę, patrząc na twarz zmienioną dwoma strugami łez.

- Już dobrze dziecko.

Tohsaka Tokiomi wypowiada te słowa, tuląc swoją córkę do piersi.

Głos, którego dotąd nie słyszała rozdziera teraz ciszę i spokój parku. Słowa w niewypowiadalnym języku kruszą raj. Teraz istnieje tylko ciemność. I światło. Rażące światło lampy w jej pokoju.

W ciągu niespełna dziesięciu minut od swej śmierci Tohsaka Rin powraca do życia.

*Zdecydowałem się pozostawić angielskie odpowiedniki klas ze względów, dla tych obeznanych z Fate/Stay Night, wiadomych. Saber jakoś łatwiej będzie mi pisać niż np. „Co o tym sądzisz Szermierzu?”.