Tanuki-Czytelnia

Dziś wszystko się posypało. W szkole jak zwykle przezywali mnie i na mnie przeklinali, nawet zastałam całą półkę pomazaną wyzwiskami. Nauczyciele jak zawsze nie zwracali na to uwagi, też mnie szykanowali. A teraz... teraz stoję tu, na tym stołku, przy tym sznurze już kolejny dzień z rzędu i zastanawiam się nad swoim życiem. Ktoś będzie o mnie pamiętał? Ktoś będzie wspominał? Czy ktokolwiek będzie za mną płakał?! Może rodzice... Nie, nawet ich przy mnie nie ma. Nawet ich nie znam! A czy jak to zrobię, to wszystko się polepszy? Nie, po prostu zniknę z tego świata i nikt mnie nie poratuje, nie wyciągnie dłoni do człowieka pogrążonego w tym bagnie życia. Chciałabym by ktoś wszedł i powiedział: „Dla mnie znaczysz wiele! Jak to zrobisz to się nie otrząsnę. Będę tęsknić...” . Ale nie, wciąż tu stoję i boję się to zrobić. Boję się pokazać swoją słabość, by wszyscy mnie wyśmiewali nawet po śmierci, że nie dała rady sobie w życiu i sięgnęła po ostateczny środek, by odejść od problemów, a nie wyjść im naprzeciw. Czy nikt nie zastanawiał się nigdy nad samobójstwem? Przecież każdy ma w życiu taki moment, kiedy nie wie, co zrobić jak się zachować i pozostaje tylko jedno wyjście. Zdecydowałam! Wezmę ten sznur do ręki i spojrzę w oczy śmierci . Nic już nie ma dla mnie sensu. Niech wszyscy o mnie zapomną i zajmą się sobą! To boli! Boję się mamo, tato, ktokolwiek ja już nie chcę... jeśli nie przestanie boleć. Ja... zaraz... BOLIIII!!!! Ratunku... Ten jeden jedyny oddech, niech ktoś mi go da. Ja zmieniłam zdanie. Podołam... wszystkiemu... ale dajcie mi szansę... Ten mroczny tunel... Czy to dla mnie? Ta łza tocząca się po moim policzku. Czy to moja? Teraz nie ma to znaczenia. Nie dam rady zmienić niczego... Żegnaj mamo, tato. Nie zobaczę już nigdy waszego uśmiechu. Żałuję za te wszystkie dni, których nie wykorzystałam. Mam nadzieję że zostanę w czyimś sercu... Prze... przepraszam...