Tanuki-Czytelnia

- Kanade, choć bo spóźnisz się do szkoły.

- Już idę mamo.

Mała Kanade zbiegała właśnie po schodach, zbliżając się coraz bardziej do drzwi. To był pierwszy dzień w pierwszej klasie. Nie chciała się spóźnić. Chciała wreszcie poznać jakieś koleżanki.

W szkole, na pierwszej przerwie podeszła do małej grupki roześmianych dziewczynek.

- Cz-cześć, jestem Kanade. Pobawimy się?

- Ta, cześć. Wiesz co, nie mamy ochoty - odpowiedziała jej jedna z dziewczynek.

- Ale dlaczego?

- Bo tak.

I tak dziewczynki poszły gdzieś razem, a mała Kanade została sama. Zrobiło jej się smutno, ale nie poddawała się. Przez następny tydzień próbowała się zakolegować z chociaż jedną dziewczynką z jej klasy. Niestety, bez skutku. Nie wiedzieć czemu, nikt jej nie lubił. Nikt nie chciał z nią być w parze na wycieczkach czy zaprosić ją na urodziny, nawet gdy szła cała klasa. Była sama.

Teraz Kanade ma siedemnaście lat i chodzi do liceum. Ciągle nikt jej nie lubi. Niekiedy dziewczynie chce się płakać, ale mimo wszystko - uśmiecha się. Jej optymizm jest godny podziwu.

Dziś w szkole odbyły się lekcje z nową nauczycielką - panną Miyoko. Po lekcji, nauczycielka poprosiła Kanade, aby została na chwilę.

- Kanade, wiesz o czym chciałam z tobą porozmawiać? - spytała panna Miyoko spokojnym tonem.

- Nie proszę pani - odpowiedziała dziewczyna z typowym dla niej uśmiechem na twarzy.

- Zauważyłam, że odsuwasz się od innych uczniów w klasie. Wiem, że nie jestem twoim wychowawcą, jednak martwi mnie to. Powiesz mi, dlaczego tak jest?

- Cóż... Od zawsze byłam sama. Nikt nigdy mnie nie lubił, nawet rodzice.

- To na pewno nieprawda...

- Ależ tak. Prawie nigdy nie było ich w domu, zawsze musiałam bawić się sama, gotować sobie i sama sprzątać dom. Wiem, że to strasznie brzmi, ale już się przyzwyczaiłam i wcale nie jest mi z tym źle.

- No ale mimo wszystko, nie można być wiecznie samotnym.

- Niby tak, ale nie jest mi z tym źle. A teraz przepraszam, idę coś zjeść, bo zaraz padnę - dodała pół żartem Kanade wychodząc z klasy.

„Żal mi jej. Żeby nie mieć nikogo bliskiego? Nie mieć do kogo się zwrócić w potrzebie? To straszne i godne współczucia...” - myślała panna Miyoko wychodząc z klasy. - „Ale to przecież zupełnie jak...” Nauczycielka nagle przystanęła. Wpadła na pewien pomysł, który (jeśli się powiedzie) sprawi, że Kanade przestanie być samotna i nie tylko ona...

„Hmm... I gdzie ta pani Miyoko się podziewa? Czekam tu na nią i czekam, a jej nie ma...” - myślała sobie Kanade, czekając w parku na swoją nauczycielkę, która mówiła, że to pilne spotkanie, a teraz spóźniała się. - „No nic, pójdę już sobie, skoro jej tu nie ma” - myślała, próbując utrzymać równowagę na krawężniku. To była jedna z jej ulubionych zabaw w dzieciństwie, a także teraz. W końcu, nie miała żadnych znajomych, więc co jej przeszkadzało w tym, aby zachowywać się jak dziecko? Absolutnie nic. Idąc po krawężniku nuciła sobie jakąś melodyjkę i na pewien moment rozmarzyła się. Zamknęła oczy i poddała się tej, jakże przyjemnej, chwili. Nagle poczuła ból, ale niezbyt silny, a potem upadek. Otwarła oczy. Zobaczyła przed sobą młodego chłopaka. Miał dłuższe, ciemne (prawie czarne) włosy i błękitne oczy.

- Uważaj jak leziesz! - warknął, wyraźnie rozzłoszczony.

- Eee... P-przepraszam... - odpowiedziała wyraźnie zaskoczona dziewczyna.

- Trzeba było patrzeć przed siebie, a nie iść z zamkniętymi oczami! Boże, jaka z ciebie idiotka.

- Wiem.

- Hę? - odpowiedział bardzo zaskoczony chłopak.

- Wiem, że jestem idiotką - odpowiedziała spokojnie Kanade.

- Niecodziennie widuje się dziewczynę, która przyznaje, że jest głupia. To bardzo interesujące - powiedział chłopak z nieukrywaną ciekawością i zaskoczeniem. - Jestem Hayato. A ty?

- K-Kanade...

- Wybacz, że pytam, ale dlaczego szłaś z zamkniętymi oczami, co Kanade? - zapytał Hayato z lekkim uśmieszkiem na twarzy.

- Więc... Ja bawiłam się... - odpowiedziała mu spokojnie Kanade, będąc jednak troszkę onieśmielona.

- Bawiłaś się? - powiedział chłopak z wyraźnym rozbawieniem.

Nim zdążył powiedzieć cokolwiek więcej, spadł ulewny deszcz.

- O szlag! - krzyknął Hayato. - Zanim dojdę do domu, doleje mnie!

- Możemy iść do mnie.

- Co?

- Dopóki nie przestanie padać, możesz zostać u mnie. Mieszkam tuż za rogiem.

Po dłuższych rozmyślaniach chłopak na to przystał i pobiegł razem z Kanade do jej domu.