Tanuki-Czytelnia

WSTĘPIK!!!

Jest to mój pierwszy fanfik o Slayersach. Ostrzegam, że będzie dłuuugi. Rozdziały są stosunkowo krótkie (średnia to dwie strony A4, wzrasta około 11 rozdziału), ale jest ich trochę. Fanfik jest wyjątkowo cenzuralny, ale i tak nie polecam go tym młodszym fanom. Zwłaszcza po trzynastym rozdziale, bo wtedy wkraczają tzw. aluzje. W dalszych częściach wstępów raczej nie będzie, z tego banalnego powodu, że dotąd nie zamierzałam tego wysyłać i pisałam w Wordzie. Aha, fik jest pisany z założeniem, aby każdy człowiek z mózgiem połapał się o co chodzi, nawet gdy nie oglądał Slayersów (przykład: moja maminka). Wiąże się to z pewnymi nieuniknionymi spojlerami. Jak w większości moich fików (dwa z trzech -_-) dużą rolę w tym wszystkim odgrywa Amelia. Za co z góry przepraszam. Kolejne części postaram się dorzucać w miarę na bieżąco, zarówno w tym, jak i w drugim moim fiku, pod tytułem "Odchodzę!". Wszelkie pytania, pochwały, bluzgi itp. proszę słać pod maila Mai_chan_13@poczta.onet.pl

Rozdział 1

Kto i dlaczego?!

Ostatnie krople deszczu wystukiwały nieregularny rytm. Księżniczka Amelia Will Tesla Seyruun wpatrywała się sennie i nieco nieprzytomnie w widok za oknem. Z odrętwienia wyrwał ją dopiero donośny głos jej ojca - księcia Philionela, władcy Seyruun.

- Amelio, co się stało? Jesteś jakaś taka nie w sosie.

- Wiesz przecież, że jutro muszę załatwić sprawę Cedrika Flame'a. Równie dobrze wiesz, że nienawidzę tego gościa wręcz podskórnie. Jego widok przyprawia mnie o mdłości!

- Nie przesadzaj Amelio... Cedrik nie jest taki zły. Powiedziałbym nawet, że jest całkiem przystojny. - stwierdził Philionel skubiąc koniec wąsa.

- Ależ tato!! Wiesz, że nie o to mi chodzi! Owszem jest ładny, ale ma paskudny charakter. Czy ty w ogóle widziałeś co on wyprawia ze służbą!! Traktuje ich jak niewolników! Trzeba będzie mu to kiedyś wyperswadować.

- Rozumiem córeczko, ale nie mamy wyjścia. Musimy załatwić tę sprawę.

- No dobrze, ale dlaczego ja! Cały czas muszę załatwiać jakieś nieprzyjemne sprawy. Czy ja już nie mogę mieć odrobiny wolnego czasu?! Chciałabym spotkać się z Liną i resztą. Znowu wyruszyć w trasę. Już cały rok ich nie widziałam. Ech... Nie mógłbyś sam pójść do Cedrika?

- Rozmawialiśmy o tym Amelio. Po pierwsze: Cedrik ma do ciebie słabość, po drugie: Cedrik mnie nie znosi, po trzecie: jako przyszła władczyni Seyruun powinnaś już teraz reprezentować swoje państwo...

- Dobra już dobra. Wiem doskonale, że i tak mnie to nie minie. Postaram się go nie zabić. Strzeż się Cedriku Flame, Amelia nadciąga i jest zła!!

Od tej rozmowy minął miesiąc. Czarodziejka Lina Inverse i szermierz Gourry Gabriev siedzieli w gospodzie pochłaniając kolejne porcje pieczeni z dzika. Lina była niewielką, rudą siedemnastolatką z niesamowitą mocą magiczną, bezdennym żołądkiem i sporym kompleksem na punkcie swojego biustu. Znana była na całym znanym świecie, głównie jako: "Rozmawiająca ze smokami", "Rozkazująca smokom", "Zabójczyni bandytów", "Chodząca destrukcja", "Naturalny wróg wszystkiego co żyje" oraz "Głupawa, płaskobiusta jędza". Lina sama o sobie mówiła "Piękna i demoniczna czarodziejka Lina Inverse." Która z tych opinii jest najbliższa prawdy wiedzieć mogli tylko ci, którzy mieli niewątpliwą "przyjemność" spotkać ją. Natomiast Gourry był wysokim, dobrze zbudowanym blondynem, o włosach imponującej długości. Tytanem intelektu to on nie był, ale nadrabiał chęciami, zwłaszcza w jedzeniu. Od dnia, w którym nieopatrznie "uratował" dziecinnie wyglądającą nieznajomą z łap bandytów, włóczy się razem z Liną po świecie. Kto mógł się spodziewać, że ta malutka dziewczynka dzień wcześniej rozbiła grupę tychże bandytów, zna najpotężniejsze zaklęcia czarnej magii i jest chyba najbardziej łasą na złoto i jedzenie istotą na świecie. Od tamtego pamiętnego dnia minęły już dwa lata, w ciągu których zdążyli poznać wielu dziwnych ludzi, narobić sobie wrogów i kilkakrotnie uratować świat. Ot zwykły chleb powszedni Liny Inverse i Gourry'ego Gabrieva.

Nieco zdezorientowany kelner podszedł do nich i nieśmiało spytał: "czy państwo życzą sobie coś jeszcze?" Lina zażądała karty deserów i przełknęła ostatni kęs pieczystego. Stos talerzy zachwiał się niebezpiecznie.

- Lina, gdzie teraz pójdziemy? - spytał Gourry.

- Wiesz Gourry, musiałabym pomyśleć...- stwierdziła czarodziejka zza karty deserów. - A może by tak odwiedzić Amelię... Już ponad rok jej nie widzieliśmy.

- Z tego co pamiętam, to mamy stąd niedaleko do Zelgadisa.

- Masz rację Gourry. Pójdziemy do Zela i wyciągniemy go w podróż do Seyruun. Niech też się z Amelią zobaczy. Mała się ucieszy, he he he...

- Lina wiesz, że jesteś wredna.

- Nie denerwuj mnie, Gourry!! Ja tu z dobrej woli, a ten... Ranisz mi serce!! A zresztą! Kelner!! Dla mnie to, to i to. Potrójne porcje. A ty Gourry, co chcesz?

Zelgadis Greywords siedział na werandzie swojego domku i rozmyślał. Ostatnio nawiedzał go dziwny, niepokojący sen. Niezrozumiałe obrazy przelatujące mu przed oczami mówiły mu tylko jedno: ktoś, kogo znał jest w niebezpieczeństwie. Coraz bardziej martwiły go te wizje.

Rozmyślania Zelgadisa przerwał krzyk Liny Inverse.

- ZEEEEL!!!!!!!!! Jak tam żyjesz, stary?!

- Lina? Co ty tu robisz?

- Przyszliśmy po ciebie. Idziesz z nami do Seyruun. - Bardziej stwierdziła niż spytała Lina.

- Do Seyruun... Do tego Seyruun?

- A znasz jakieś inne?

- No nie. A czemu tam idziecie?

- Żeby zobaczyć się z Amelią.

- No dobra. Tylko znajdę swoją maskę. Wiesz jak jest.

- Wiem. Spoko, mamy czas.

Zelgadis nie był zwykłym człowiekiem, dlatego nosił maskę. Był chimerą - w jednej trzeciej demonem, w jednej trzeciej golemem i w jednej trzeciej człowiekiem. Z tego powodu miał błękitną, niemożliwie twardą skórę, na której gdzieniegdzie widniały brązowe kamienie. Jego srebrne włosy również były twarde jak kamień, a uszy długie i spiczaste. Stał się taki przez swego przodka - Rezo, który obiecał mu wielką moc. Gdy Zelgadis przystał na to, Rezo zamienił go w chimerę. Zel miał przez to niesamowite kompleksy. W końcu znalazł płócienną maskę, spakował kilka drobiazgów do torby i wyruszyli.

Droga do Seyruun była długa, ale przyjemna. Lina ani na chwilę nie zamknęła ust, cały czas wypytywała Zela, odpowiadała na jego pytania, wspominała, nieczęsto słuchała w milczeniu. Zelgadis opowiedział o tym, jak zrezygnował z szukania antyzaklęcia na czar rzucony nań przez Rezo i zamieszkał w chatce na uboczu. Gourry wytłumaczył, że Lina odrzuciła ofertę zostania nadworną czarodziejką w pewnym niewielkim księstewku, ponieważ, jak sama stwierdziła, "Nie ma takiego miejsca, które mogłoby na długo zatrzymać Linę Inverse i w dodatku to przetrwać." Wszystkim dopisywały humory. Mimo, że szli dość żwawo, nie zdążyli przed zmrokiem dojść do miasta i z konieczności rozłożyli się na leśnej polanie. Nad ogniskiem piekły się ryby, które Gourry złapał w pobliskim strumieniu, używając do tego kija, własnego włosa jako żyłki oraz włosa Zelgadisa jako haczyka. Lina już napaliła się na sutą kolację. Zelgadis i Gourry grali w pokera. Dziwnym sposobem Gourry cały czas wygrywał, potwierdzając tym samym tezę, jakoby głupi miał zawsze szczęście. Nic nie zdawało się burzyć sielankowego nastroju.

Nagle zobaczyli ją. Stała na drodze drżąca i blada jak śmierć. Urosła paręnaście centymetrów przez ten rok, zmieniła się też nieco jej twarz, ale nie to zdziwiło ich najbardziej. Stała przed nimi zakrwawiona, zakurzona, jej ubranie było brudne i podarte. Cała pokryta była ranami, zadrapaniami i sińcami, a na szyi widniała dziwna, świeża blizna. Wśród czarnych włosów jaśniały siwe pasma, a w oczach wciąż tliło się niesamowite przerażenie. Strach przed tym, co ją tak bardzo zmieniło. Sen Zelgadisa spełnił się.

- Lina...

Wypowiedzenie tych zaledwie dwóch sylab kosztowało Amelię wiele wysiłku. Niepewnie szła w stronę Liny, Zela i Gourry'iego. Lina podbiegła do dziewczyny i podtrzymała ją.

- Co się stało Amelio?

Gdy Lina wypowiedziała te słowa, Amelia wtuliła się w jej ramiona i rozpłakała. Zanosząc się szlochem powtarzała bez przerwy imiona przyjaciół. Lina pogładziła ją po głowie. W głowie kołatało się jej mnóstwo myśli, przede wszystkim: "kto i dlaczego, do jasnej cholery?!". Nie znała na nie odpowiedzi. Ale poprzysięgła sobie, że się dowie i zemści.

CDN.

Mam nadzieję, że się spodobało. Jak to zwykle z pierwszymi rozdziałami bywa, nie wnosi on zbyt wiele konkretów, ale za to zapoznanie z obecną sytuacją i zapowiedź następnych wydarzeń. A więc zapraszam do następnego rozdziału, tam bowiem znajdziecie odpowiedź na pytanie: "Kto i dlaczego?". ^___^

Mai-chan.