Tekst jest wyjątkowo kiepski. Nie zdarzają się wprawdzie błędy (no, jedna literówka), ale całość i tak wydaje mi się niezwykle banalna i nadmiernie wyidealizowana, na dodatek sili się na zawieranie jakiejś głębi, której ewidentnie nie posiada. Przepraszam za mocne słowa, ale mam takie odczucia. Przede wszystkim nie wydaje mi się, żeby uczucia tej kobiety były prawdziwymi uczuciami matki. Jestem pewna, że każda matka jest w stanie oddać za dziecko nawet własne życie, a co dopiero wzrok czy nogi. Dlatego też nie rozumiem, dlaczego główny bohater nazywa tą postawę najpiękniejszymi słowami, jakie w życiu usłyszał. Ciężko byłoby wychować dziecko bez wzroku czy słuchu, ale mimo wszystko byłoby ono żywe, a dar życia to najpiękniejsze, co kobieta może dać. Postawa tej kobiety jest egoistyczna, bo bardziej zależy jej na własnym szczęściu i wygodzie niż na dziecku. Poza tym co to za "najpiękniejszy uśmiech"? Nadmierna idealizacja. To, że umarła żeby zobaczyć się z dzieckiem, za które nie chciała nawet ręki oddać, nie jest znowu aż takie piękne. Poza tym to niemożliwe, aby ten chłopak przez całe swoje życie myślał o jakiejś obcej kobiecie, którą raz w życiu widział. Poza tym nierealistyczne jest to, że ona się zabiła. W takich sytuacjach kobiety otaczane są pomocą psychologów i wsparciem rodziny, żeby przejść przez trudne chwile. Powinny być pod obserwacją. A ją tak sobie zaraz po śmierci córki samopas puścili? Żeby chodziła po szpitalu i zwalała swoje problemy na Bogu winnych ludzi? Rozumiem, że ona to przeżywa, ale chyba jest trochę za bardzo wylewna. Ponadto nie powinna mówić o tym tak spokojnie.
Tekst jest wyjątkowo kiepski. Nie zdarzają się wprawdzie błędy (no, jedna literówka), ale całość i tak wydaje mi się niezwykle banalna i nadmiernie wyidealizowana, na dodatek sili się na zawieranie jakiejś głębi, której ewidentnie nie posiada. Przepraszam za mocne słowa, ale mam takie odczucia. Przede wszystkim nie wydaje mi się, żeby uczucia tej kobiety były prawdziwymi uczuciami matki. Jestem pewna, że każda matka jest w stanie oddać za dziecko nawet własne życie, a co dopiero wzrok czy nogi. Dlatego też nie rozumiem, dlaczego główny bohater nazywa tą postawę najpiękniejszymi słowami, jakie w życiu usłyszał. Ciężko byłoby wychować dziecko bez wzroku czy słuchu, ale mimo wszystko byłoby ono żywe, a dar życia to najpiękniejsze, co kobieta może dać. Postawa tej kobiety jest egoistyczna, bo bardziej zależy jej na własnym szczęściu i wygodzie niż na dziecku. Poza tym co to za "najpiękniejszy uśmiech"? Nadmierna idealizacja. To, że umarła żeby zobaczyć się z dzieckiem, za które nie chciała nawet ręki oddać, nie jest znowu aż takie piękne. Poza tym to niemożliwe, aby ten chłopak przez całe swoje życie myślał o jakiejś obcej kobiecie, którą raz w życiu widział. Poza tym nierealistyczne jest to, że ona się zabiła. W takich sytuacjach kobiety otaczane są pomocą psychologów i wsparciem rodziny, żeby przejść przez trudne chwile. Powinny być pod obserwacją. A ją tak sobie zaraz po śmierci córki samopas puścili? Żeby chodziła po szpitalu i zwalała swoje problemy na Bogu winnych ludzi? Rozumiem, że ona to przeżywa, ale chyba jest trochę za bardzo wylewna. Ponadto nie powinna mówić o tym tak spokojnie.