Tanuki-Czytelnia

Komandor stał na mostku kapitańskim, o ile tak można było nazwać poziom podziemnej budowli, rozmawiając ze swoją podopieczną. Zdenerwowany, stwierdził że rozmowy stają się coraz trudniejsze. W młodej, niebieskowłosej dziewczynie budziły się emocje, których absolutnie nie planował. Najwyraźniej nie udało mu się wychować jej w pełni kontrolowany sposób na logiczną, zawsze trzeźwo patrzącą na świat istotę. Rei już się nie uśmiechała na jego widok, a kiedy patrzyła mu w oczy, było w jej spojrzeniu coś przejmującego. Co gorsza, sam miewał z tego powodu kłopoty z zachowaniem stabilności emocjonalnej i jego mózg momentami dziwacznie interpretował dane płynące z otoczenia.

Zdjął okulary i przetarł oczy, a następnie spojrzał na swoją podopieczną z bliska.

- Nie, zdawało mi się...

- Tak? - Rei zareagowała na zachowanie jej opiekuna śladem zdziwienia.

- Myślalem, że nosisz szkła kontaktowe - Ikari postanowił przyznać się do drobnej słabości. Zawsze może przecież zwalić na zmęczenie. A może zaczyna mu się jaskra? - Przed chwilą twoje oczy zdawały się mieć inny kolor. Taki... nie do końca fioletowy. Ale przecież są cały czas karmazynowe. Wydawało mi się.

- Ma pan zmęczone oczy, komandorze - odpowiedziała Rei.

- Tak. Muszę zamówić wizytę u okulisty. Wybacz, Rei, musimy kończyć. Mam jeszcze dzisiaj dużo do zrobienia - rzekł komandor.

Rei skłoniła mu się lekko i bez słowa odwróciła się. Przy zejściu na niższy poziom minęła się z zaaferowaną doktor Akagi. Gdyby kobieta była nieco mniej zajęta swoimi myślami, zapewne uderzyłoby ją, że na twarzy zwykle beznamiętnej, lalkowatej dziewczynki rozkwita delikatny, psotny uśmiech.