Tanuki-Czytelnia

Urodziłam się 5 marca 1993 roku. Podobno w dzień,a raczej noc moich narodzin ojciec widział spadającą gwiazdę. Potem się okazało, że tą gasnącą była moja matka. Od małego nie płakałam wcale, nawet, gdy coś mnie bolało. Dlatego ojciec zabierał mnie często na badania. Uważał, że dziecko, które nie płacze nie jest zdrowe, nie jest normalne. Ogólnie byłam dziwnym tworem. W przedszkolu nie odzywałam się. Byłam nawet posądzana o niedorozwój. W domu tylko potakiwałam, mimo zmuszania i zachęcania ojca do wypowiedzenia chociażby słowa. Tak więc do szóstego roku życia byłam dla świata niemową. Świat ten jednak ograniczał się tylko do ludzi. Rozmawiałam, mówiłam, byłam bardzo wygadana, ale nie interesowały mnie rozmowy z człowiekiem. Uparta i wygodna nie wypowiedziałam żadnego słowa do człowieka,aż do momentu nakrycia mnie przez ojca. Siedziałam wówczas w szafie, w pokoju mojej matki i prowadziłam dyskusję. Co do mojej powierzchowności mój wygląd według mnie dosyć przeciętny przerażał inne dzieci. Omijały mnie szerokim łukiem. Mówiły wówczas o moich strasznych oczach. Patrząc na jedyne zdjęcie, jakie ocalało z tamtych czasów moją twarz można określić jako chudą, małą i białą twarzyczkę, której jakieś 3/4 stanowiły dwa wielki czarne talerze. Bardzo ciemne, bez blasku, żadnego odbicia do złudzenia jakby głębokie doły. Podobno wcale nimi nie poruszałam, były nieruchome i szeroko otwarte. Kiedy chciałam na coś spojrzeć, na coś co nie znajdowało się wprost naprzeciw mnie poruszałam szyją lub nawet całym tułowiem. Pozostały takie same,ale teraz z dziećmi, które dalej się ich obawiają mam niewiele do czynienia. Starsi również starają się nie patrzeć mi prosto w ocy i omijają moje spojrzenia, jednak to mi wcale nie przeszkadza.