Tanuki-Czytelnia

„W ciągu wieków rody stopniowo ulegały specjalizacji. W ten sposób ród Justynianów wydał znamienitych prawników, z których wielu posiadało przywilej ius publice respondendi¹, ród Justynianów postawił na posiadanie wielkich posiadłości ziemskich, jednak większość rodów w tym Gnejuszy i Korneliuszy zajęła się handlem. Było to ryzykowne, ale jak się okazało bardzo dochodowe.”

„Historia Imperium. Tom II. Wiek średni” Gnejusz Hipolit

Bracia spotkali w korytarzu matkę. Ona jednak, wyraźnie zdenerwowana i ze spuszczonym wzrokiem, powiedziała im tylko, że ojciec i dziadek ich oczekują w gabinecie. Cóż mieli robić? Powędrowali tam powolnym spacerkiem, nie do końca wiedząc czego się spodziewać. Tytus zapukał do drzwi. Po chwili padła komenda: „Wejść!”. Wykonali ją niemal bezwiednie. Ojciec siedział na krześle w pozycji świadczącej o zupełnym rozluźnieniu. Miał do tego prawo, raport przecież został pozytywnie przyjęty. Za to dziadek przeglądał jakieś luźne papiery. Obaj mieli groźne spojrzenia, niczym drapieżniki, przymierzające się do pochwycenia zwierzyny. W tym momencie do Tytusa po raz pierwszy dotarło, że naprawdę może mieć problemy.

- Wreszcie jesteście - odezwał się Lucjusz po dłuższej chwili, podczas której nie padło ani jedna słowo. Po czym znowu zapadła cisza, przerywana jedynie przez gwiżdżący wiatr, zagłuszany szelestem papieru.

- Pamiętasz Milę z rodu Justynianów?

Tytus zastanowił się przez moment.

- Nie.

Lucjusz zerkną na wnuka przez kartki papieru.

- To bardzo źle - odparł Gabriel. - Powinieneś wiedzieć co się dzieje w rodach. Bez tego nie przetrwamy.

- Powtórzę pytanie. Pamiętasz Milę z rodu Justynianów?

- To taka jedna. - Tytus naprawdę wytężał pamięć, aby przypomnieć sobie jej twarz albo cokolwiek na jej temat, ale jego wspomnienia przypominały czarną dziurę.

- Więc jednak coś wiesz - dodał Lucjusz - i dobrze.

- A to czemu? - Zdziwił się Wiktor.

- Bo się z nią ochajtasz! - Roześmiał się Gabriel.

- To wiele wyjaśnia. Nawet nie wiesz, jak bardzo ci współczuje - stwierdził Wiktor, kręcąc głową i marszcząc czoło.

- Zrozumiałeś swoje obowiązki? - zapytał Lucjusz, zupełnie jakby interesowała go jakakolwiek odpowiedz poza służalczo posłusznym potwierdzeniem. - To teraz możecie wyjść.

Bracia wykonali polecenie bez słowa. Gdy tylko Wiktor zamkną drzwi gabinetu, zakłopotany Tytus wyszeptał pytanie:

- Co to za jedna?

- No wiesz, żenisz się i nic nie wiesz o dziewczynie?

Tytus spuścił ramiona. Na widok jego grymaśnej twarzy, Wiktor zdał sobie sprawę z tego, że już niedługo on sam będzie musiał się spodziewać podobnych wieści o nagłym i radosnym ożenku. Rodzinie należy pomagać, nawet jeśli nic nie dostaje się w zamian, a jego samego nic to przecież nie kosztowało.

- Coś powinno być w księgach genealogicznych. Widziałem coś w bibliotece.

Rzeczywiście. Odnaleźli jej nazwisko w wielkim opasłym tomisku pokrytym kurzem. Jednak były tam tylko jej koligacje rodzinne. Tytusa ciekawiło zwłaszcza jak ona wygląda, a tego akurat nie był w stanie stwierdzić.

¹ ius publice respondendi - w starożytnym Rzymie prawo tłumaczenia i poprawy prawa na mocy specjalnego przywileju wydawanego przed cesarza