Tanuki-Czytelnia

W Cieszynie jest godzina 7:00. Maciek jeszcze przeciąga się w swoim łóżku. Po chwili wstaje, przebiera się i idzie do kuchni zrobić sobie śniadanie. Postanowił dzisiaj zjeść płatki Corn Flakes z mlekiem. Po pięciu minutach był już po posiłku. Umył się i szybko sprawdził zawartość swojego plecaka. Okazało się, że zapomniał zrobić rysunku na plastykę.

- Super! - krzyknął. - Znowu trzeba będzie powiedzieć nauczycielce, że nie umiałem tego namalować. Ale plastyka to taki nieważny przedmiot...

Maciek zapiął plecak i wybiegł z domu. Oczywiście nie zapomniał o zamknięciu drzwi. Jako iż mieszkał blisko szkoły, po chwili był już pod budynkiem. Przywitał się ze swoimi kolegami, którzy znów rozmawiali o Tibii i pomknął do szatni. Otworzył swoją szafkę i przebrał buty. Czuł, że dzisiaj wydarzy się coś ciekawego. Za pięć minut był już pod salą numer czternaście. Tam spotkał swojego najlepszego kolegę - Dawida.

- Mówię ci, że dzisiaj wydarzy się coś ciekawego! - powiedział Maciek.

- Ta, na pewno! - odpowiedział Dawid. - Codziennie to mówisz.

- Wydaje ci się. Po prostu stresujesz się tym sprawdzianem z gramatyki. Zobaczysz, że nie będzie źle, jak się pouczyłeś.

- Wkuwałem to pięć godzin.

- To chyba nie najlepszy sposób na ten temat.

- A co proponujesz?

- Ćwiczenia, ćwiczenia i jeszcze raz ćwiczenia.

- Łatwo ci mówić.

W tym momencie zadzwonił dzwonek. Był to przeraźliwy dźwięk raz straszący wszystkich uczniów, a po lekcji denerwujący nauczycieli. Teraz uczniowie klasy IIC mieli mieć informatykę. Naturalnie Maciek będzie wszystkim pomagał, podpowiadał jak coś zrobić. Na informatyce przerabiano teraz Micro$oft Power(less)Point, który podobno służył do robienia prezentacji. Jednak praca z nim zawsze kończyła się na ukrywaniu różnych ikon tak, aby nie było ich widać w pokazie slajdów. Na tej lekcji nie przydarzyło się nic ciekawego. Następnie odbyła się matematyka. Pani nauczycielka oczywiście zrobiła kartkówkę z trzech ostatnich tematów, czyli ogólnie o ostrosłupach. Później odbyły się następujące przedmioty: religia, biologia oraz fizyka. Przedostatnią lekcją była plastyka, tak nielubiana przez Maćka. Nauczycielka niby cały czas się śmieje, a tak naprawdę myśli, jak komuś zrobić na złość.

- Proszę pani, czy może mi pani wytłumaczyć, jak trzeba namalować ten graficzny identyfikator? - zapytał Maciek.

- Przecież już pokazywałam na tablicy - odpowiedziała nauczycielka.

- Mnie wtedy nie było, bo pisałem konkurs.

- A co mnie to obchodzi? To się dowiedz. Gdzie jest twoja praca?

- Nie mam jej, bo nie wiedziałem jak ją zrobić.

- No to dostajesz jedynkę.

- Dlaczego?

- Bo nie masz pracy i głupio dyskutujesz ze mną.

Plastyczka wzięła dziennik klasowy i wpisała Maćkowi jedynkę i uwagę negatywną. Jakby tego było mało, to po lekcji poszła poskarżyć się do wychowawczyni Maćka - pani Kowalskiej.

- Ja ci mówię, Aniu, jaki z tego Maćka jest dziad.

- Dlaczego tak uważasz? Przecież to jest bardzo dobry uczeń.

- Nie przyniósł dzisiaj pracy i jeszcze obraził mnie przed całą klasą.

- To niemożliwe! Maciek?!

- Tak, właśnie on.

- Zaraz z nim porozmawiam.

Akurat po plastyce była wychowawcza. Do klasy numer cztery weszły oprócz uczniów dwie dziewczyny. Była to Amelia wraz z Liną, ale nikt z IIC tego nie wiedział. To już nie było to pokolenie, które oglądało na RTL7 różne anime, między innymi „Magicznych wojowników”.

- Dzisiaj do naszej klasy dołączą dwie nowe dziewczyny - rozpoczęła pani Kowalska.

- Jestem Amelia Dzielska - powiedziała Amelia.

- Ja nazywam się Laura Tober - rzekła Lina.

- Mam nadzieję, że szybko się u nas zadomowicie - wyraziła przekonanie pani Kowalska.

Przez resztę lekcji klasa nic nie robiła. Pani Kowalska poprawiała sprawdziany z angielskiego. Dziewczyny z klasy IIC zaprosiły Linę i Amelię, które opowiadały o swojej zmyślonej przeszłości. Jednak ktoś musiał przerwać błogi spokój. Była to pani dyrektor Siekalska, która energicznie zapukała do drzwi.

- Dzień dobry wszystkim! - powiedziała. - Czy mogłabym prosić Maćka?

- Ależ oczywiście! - odpowiedziała pani Kowalska.

- W takim razie chodź!

- Tak, pani profesor - rzekł Maciek.

Gabinet pani Siekalskiej był położony na pierwszym piętrze, zaraz obok pokoju nauczycielskiego i sali, w której uczono języka polskiego. Wchodziło się do niego przez ogromne, drewniane drzwi koloru ciemnoniebieskiego.

W środku pomieszczenia panowała zupełna cisza. Wystrój wnętrza był nawet ciekawy. Ściany, wykonane z grubego kamienia, pomalowano na jasnożółto. Sufit był płaski i pomalowany farbą z pigmentem jasnopomarańczowym. Światło do pomieszczenia wpuszczały dwa okna w białych framugach. Nad nimi zawieszono potężne zasłony koloru ciemnozielonego. Kancelarię oświetlały jeszcze dwie siwe lampy z świetlówkami mieniącymi się na biało. Mosiężne drzwi koloru pomarańczowego po lewej stronie prowadziły do sekretariatu. W gabinecie znajdowały się trzy przedmioty przeznaczone do siedzenia. Jednym z nich był fotel o barwie lekko różowej w rogu kancelarii, bardzo wygodny zresztą. W pomieszczeniu znajdowały się jeszcze dwa krzesła z drewna sosnowego, umieszczone po przeciwnych stronach biurka. Były one trochę ciemniejsze od koloru ścian. Na krzesłach położono dwie miękkie poduszki barwy czerwonej w niebieską kratkę. Biurko było wykonane z aluminium. Miało kolor srebrny i metaliczny połysk. Na meblu położono sterty pisemek oraz kalendarz ze zdjęciem dzieci hasających w parku. Na biurku zmieścił się jeszcze monitor LCD o średnicy siedemnastu cali. Podłączony był on do komputera w czarnej obudowie, umieszczonego pod biurkiem. Po prawej stronie gabinetu znajdowała się ogromna, drewniana szafa z przeróżnymi dokumentami. Pod oknem założono grubą folię aluminiową i stary kaloryfer koloru siwego. Jego wiek można było oczywiście poznać po charakterystycznym układzie żeberek.

Gabinet ten obala mit o tajemniczych i nieprzyjemnych kancelariach dyrektora. Pomieszczenie to było bardzo przyjazne zarówno dla uczniów, jak i nauczycieli. Pani Siekalska dołożyła wszelkich starań, aby w gabinecie każdy czuł się jak u siebie w domu.

Dyrektor szkoły zaprosiła ruchem ręki Maćka do pomieszczenia. Chłopak usiadł przed biurkiem, a nauczycielka po jego przeciwnej stronie.

- Ostatnio co tydzień pani z plastyki przychodzi do mnie się na ciebie naskarżyć - rozpoczęła pani Siekalska.

- Ja myślałem, że ona tylko mówi to wychowawczyni.

- Myliłeś się. Mógłbyś mi powiedzieć, o co tu chodzi?

- Plastyczka po prostu mnie nie lubi.

- A z jakiegoż to powodu?

- Nie wiem, tak po prostu.

- Spróbuję z nią porozmawiać, a ty zachowuj się odpowiednio na jej lekcjach, dobrze?

- Tak jest, pani profesor.

Podczas tej rozmowy zadzwonił dzwonek i Maciek nie musiał już wracać na lekcje. Postanowił pójść do domu. Jednak cały czas myślał, skąd zna Amelię i Laurę. Ta sprawa nie dawała mu spokoju. Zszedł do szatni, przebrał buty, wziął swoje rzeczy i pobiegł do domu.